Σήμερα το απόγευμα, στο λεωφορείο που με κατέβαζε απο τον Βόλο στην Αθήνα, για τρεις ώρες, άκουγα ένα υπέροχο αφιέρωμα για το Σταύρο Κουγιουμτζή. Σκεφτόμουν πότε να φτάσω, να μπω να γράψω δυο λέξεις, ένα γεια, ένα αντίο, ένα στο καλό...
Το είχαν κάνει ήδη τα παιδιά για μένα...και χάρηκα...
Γιατί του έπρεπε....
Στο καλό κύριε Σταύρο, που για μια στιγμή είχα την τιμή να σου σφίξω το χέρι σε μια συγκέντρωση της ΕΜΣΕ πριν λίγα χρόνια.
Καλό σου ταξίδι, κι εκεί πάνω, δώσε τα χαιρετίσματά μου και στον μπάρμπα-Θόδωρο το Δερβενιώτη, που αναχώρησε λίγο πιο νωρίς απο σένα, λίγο πριν αλλάξει η χρονιά...στις 5 Δεκέμβρη.
Θα τα λέτε εκεί ψηλά, όπως τα λέγατε κι εδώ κάτω... κι ας παίζει υπόκρουση το "Νύχτωσε χωρίς φεγγάρι", που έλεγες πως ήταν το πιο αγαπημένο σου τραγούδι...
Εμείς εδώ πίσω, θυμόμαστε.
Giteana