Τριγυρνώντας στους δρόμους της σιωπής
Φορώντας μαύρο νυφικό τριγυρνώ στους δρόμους της σιωπης
Μοιάζει κατάρα μου να είναι, ένα είδος ντροπής
Κοιτώ τα σύννεφα ψηλά στον ουρανό και με τρομάζουν
Ψάχνω τον ήλιο μου να βρώ, μα τον σκεπάζουν
Ξάφνου εσένα σκέφτομαι, εσένα που αγάπησα πολύ
Γυρίζω το κεφάλι μου και βλέπω την ανατολή
Κάποτ’ εσυ μου είχες πει «δεν θα σ’αφησω να φύγεις μακρυά μου»
Όμως έφυγες εσύ, και τωρα ζείς μονάχα στα όνειρα μου
Σκόρπια τα κομμάτια μου στο πάτωμα
Και να με σώζει η θύμιση σου
Μοιάζουν τα δάκρυα τρύπια θάλασσα
Κι εγώ να ψάχνω το φιλί σου
Ξάφνου πολύχρωμα πουλία τον ουρανό γεμίζουν χρώμα
Μα εγώ μονάχη εδώ εσεν’ αναζητώ ακόμα
Πιάνω λοιπόν του ικάρου τα φτέρα τα βάζω στην καρδία μου
Μα δεν μ’αφήνουν να ανεβώ τ’αγεννητα όνειρα μου
Μένω λοιπόν εδώ στην ενόχη που τα παιδιά της σφάζει
Είναι κι αυτή μες τη ζωη και όλους μας τρομάζει.
Σκόρπια τα κομμάτια μου στο πάτωμα
Και να με σώζει η θύμιση σου
Μοιάζουν τα δάκρυα τρύπια θάλασσα
Κι εγώ να ψάχνω το φιλί σου
