Ξεκινώντας θα πως ότι είναι η αγαπημένη μου μπάντα ελληνικού ροκ...Τα τραγούδια σε ταξιδεύουν και σου προκαλούν μια θλίψη, μια μελαγχολία και μια νοσταλγία...Εγώ προσωπικά θεωρώ ότι δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος να γαληνέψει η ψυχή σου απ'το να ακούσεις Κρίνα...Δεν θα σχολιάσω τα άπαιχτα φωνητικά του Θάνου..Ούτε τις φοβερές μελωδίες απ'τις κιθάρες του Νίκου και του Κυριάκου...Απλά είναι καταπληκτικοί...
Ακούγοντας διάφανα κρίνα αναρωτιέσαι τι έχει απομείνει απ'την ευτυχία και καταλαβαίνεις ότι ο παράδεισος είναι ένα μέρος που μπορείς να κρυφτείς...Πίνεις το τελευταίο ποτό με τον διάβολο, ακούγοντας το τραγούδι της Βάλιας και του Λύκο και βλέπεις μια νεαρή δις τζούλια να πετάει ένα σκισμένο χαρταετό έχοντας στο νου της μνήμες νερού..
Πλανιέσαι σ' ενα όνειρο από χιόνι και αναρωτιέσαι ότι οι στιγμές κρύβουν μικρές αλήθειες...Σκέφτεσαι μέσα στη νύχτα ότι η αγάπη είναι ένας σκύλος απ'την κόλαση και νοιώθεις ότι το σώμα αυτό είναι δειλό..Παρόλα αυτά θέλεις να νοιώσεις τα γλυκά απελπισμένα της αντίο και να ταξιδέψεις απ'το άπειρο σ'αυτήν...Μέσα νοιώθεις ότι θα πεθάνεις ένα πένθιμο του φθινοπώρου δείλι, στο πλάι της...
Μέσα στον μπλε χειμώνα, κάτι σαράβαλες καρδιές γυρεύουν όλα αυτά που δεν θα δουν..."Βάλτε να πιούμε" φωνάζει κάποια κυρία Justelene που το βλέμμα της σακάτεψε τη μοίρα μου...Κάθε κυριακή των Βαίων μαζεύεις άγριο μέλι και της το προσφέρεις παρόλο που νοιώθεις ότι τα χρόνια σου ναυάγησαν στις ξέρες της...
Μέσα στο μίζερο φως του δωματίου, πλανιέσαι και ρίχνεις την καρδιά σου στα σκυλιά, τυλίγοντας τον εαυτό σου μέσα σε μία απέραντη θλιμμένη ανταρκτική...Βλέπεις, έχεις ερωτευτεί την γυναίκα που διάβαζε ποιήματα...Η γυναίκα μοιάζει φαρμακωμένη καθώς της είπες ότι αυτό το τραγούδι δεν είναι για κείνην..΄Σιγά σιγά η συνήθειά σου γίνεται απώλεια...Ξέρεις ότι μπόρει τηνΤετάρτη να είσαι κλοούν, μα..την κυριακή νεκρός...Γι' αυτό της λες ότι θα έισαι δίπλα της σαν πάντα...Ξημερώνει γιορτή..Είναι μέρα αργίας...Μα μπορεί να είναι και η τελευταία μέρα.....Κάτω απ'το ηφαίστειο, λιώνεις μόνος, ακούγοντας την μπαλάντα της φωτίας...Είνα ένα τραγούδι που μιλάει για την θλίψη...
Όταν τα τραγούδια μιλάνε από μόνα τους....
...."Διάφανη" μουσική,
με άρωμα "κρίνου"...