ΜΗ ΜΕΝΕΙΣ ΣΠΙΤΙ
Μη μένεις σπίτι
Στάζουν οι τοίχοι μιά ανυπόφορη σιωπή
κι ο πανικός κρυφά τρυπώνει απ το φεγγίτη.
Λόγια πού θάθελε η όστρια να σού πεί,
πλανιόνται αδέσποτα στις θάλασσες τού Ελύτη.
Μη μένεις σπίτι
Πίσω απ τα τζάμια, η σταγόνα της βροχής
ένα νεκρό είναι, από σύννεφο, σπουργίτι
πού συναντάει το πεπρωμένο του στη γης,
καθώς ταιριάζει στο όνειρο καί στον αλήτη.
Μη μένεις σπίτι
Μιά σου παραίσθηση ζωής, απατηλή
ξέπνοη απόγειρε στου σιφονιού την κοίτη.
Απ τον καθρέφτη κάποια εικόνα σου θολή
σβήνει στο αχνόθαμπο το φως τού Αποσπερίτη.
Μη μένεις σπίτι.
Κι έξω, χειρότερα, θα πείς.
Κι έξω, πονάει.
Η μοναξιά παραφυλάει κι η παγωνιά.
Μα υπάρχει ήλιος, πού γιά σένανε γυρνάει
κι ένα φεγγάρι, να σε πάει στη λησμονιά.
Μη μένεις σπίτι..
Σπήλιος