Νιωθω λιγο μπερδεμενος σχετικα με το νεο πονημα των αμερικανων θεων του progressive. ΟΚ, μ'αρεσει, οπως ολοι τους οι δισκοι αλλωστε, αλλα πραγματικα δεν εχω ιδεα για το ποσο μ' αρεσει!!!
Ο δισκος ανοιγει με το Root of all evil, το οποιο ειναι μαλλον το κλεισιμο μιας τριλογιας που ξεκινησε με το The Glass Prison και συνεχιστηκε με το This Dying Soul. Χωρις κανενα απο τα τρια να με ξετρελανε ποτε, στεκεται αξιοπρεπεστατα ενω, η καλη μερα για τον LaBrie φαινεται απο την ερμηνεια του απο το πρωτο κιολας κομματι. Το The answer lies within στην αρχη με ξενισε. Πολυ συμβατικο κομματι, θυμιζει εποχη Falling... η ερμηνεια του LaBrie ωστοσο ειναι εκπληκτικη κι, ακουγοντας το περισσοτερες φορες, το συναισθημα του με κατεκλυσε και πλεον, παρα το οτι ειναι απλο, το θεωρω απο τα καλυτερα του δισκου. Στο These walls ωστοσο ερχεται το πρωτο "μπαμ". Εδω εχουμε να κανουμε με τους Theater που ολοι γνωριζουμε κι ολοι περιμενουμε. Εκπληκτικο. Το I walk beside you ειναι κι αυτο σε στυλ εποχης Falling... ωστοσο υπαρχει μονο για την προοπτικη μπας και παιξει στα ραδιοφωνα. Προσπερναμε γρηγορα... Γιατι ακολουθει το απιστευτο Panic Attack. Δεν ξερω τι λετε οι υπολοιποι, αλλα εμενα ειναι το αγαπημενο μου και γουσταρω που παντα, απο καθε δισκο των Theater, εχω πολλα αγαπημενα, αλλα βρισκω κι ενα ανυπερβλητο μνημειο που θα στοιχειωνει την ζωη και τα ονειρα μου. Το Learning to Live απο το Images, το Space-dye Vest απο το Awake, το Hollow years απο το Falling, το Finally Free απο το Scenes, το Misunderstood του Six Degrees..., το In the Name of God του Train... Tα Never Enough και Sacrificed Sons κινουνται κι αυτα στα ιδια δυναμικα standards, με το δευτερο ειδικα να συνεπαιρνει με τους στιχους και την ατμοσφαιρα του. Για το Octavarium δεν εχω να πω πολλα. Μονη ενσταση το οτι, παροτι τεραστιο, 24 ολοκληρα λεπτα, νιωθω οτι το "επαιρνε" για λιγη διαρκεια και πειραματισμο ακομα! Παντως, το θεμα με το φλαουτο γυρω στο 4λεπτο, το οποιο επαναλαμβανεται στο τελος, μ' εκανε να ανατριχιασω και να θυμηθω γιατι αυτοι οι τυποι με συνοδεψαν σ' ολες τις πτυχες τις ζωης μου και ζωγραφισαν με μουσικη ολες τις αναμνησεις μου.
Συνοψιζοντας, δεν φτανει το μεγαλειο ενος Scenes η ενος Images. Δεν προκειται καν να αρεσει σ' ολο το φασμα των μεταλλαδων, οπως συνεβη με το Train και, μεσα μου, δεν προκεται να ξεπερασει καν το Awake, ισως γιατι εχω αδυναμια στον Kevin Moore και στο επος Space-dye Vest. Ωστοσο, προκειται για Dream Theater κι αυτο τα λεει ολα.
Μερικες παρατηρησεις:
1. Μαγκες, εδω εχουμε να κανουμε με τις καλυτερες ερμηνειες του James LaBrie. "Παταει" αυτη την φορα σε πιο δουλεμενες και πιασαρικες μελωδικες γραμμες και δινει τα ρεστα του. Ακουστε τον στο Panic Attack η στο τελος του Octavarium. Συγκλονιστικος!
2. Ο δισκος δεν μοιαζει να αποτελει φυσικη συνεχεια του Train of thought. Εγω ακουγοντας τον νιωθω σαν να προκειται το φυσικο αμεσως επομενο βημα απο το Six degrees...
3. Μετα την "ηγετικη" θεση που ειχαν οι Petrucci-Portnoy στο Train, εδω δειχνουνε να μενουνε λιγο στο παρασκηνιο και να αφηνουνε και στους αλλους θεση να "ζωγραφισουνε". Αυτο εχει αλλοτε θετικες κι αλλοτε αρνητικες επιπτωσεις.
4. Ναι, ειναι ο πιο απλος δισκος των Theater τα τελευταια χρονια. Ειναι ομως απλος (για Theater), οχι απλοικος. Δεν θα ακουστει παντου και δεν θα παιχτει στα ραδιοφωνα κι αυτο γιατι σε αντιθεση με το Falling (που ηταν για ολο τον κοσμο) και το Train (που ηταν για τους μεταλλαδες) το Octavarium ειναι πανω απ' ολα για την παρτη τους αλλα και για τους πιστους οπαδους τους.
