Ζητώ προκαταβολικά συγνώμη.. απ`όσους τυχόν ξυπνώ δυσάρεστες θύμησες..
Το γκάζι πάτησες και χάθηκες στην άσφαλτο
και τη ζωή σου έπαιξες στα ζάρια...
κανένας μας δεν κέρδισε το Θάνατο...
με αίμα εσύ τον πλήρωσες, κι εγώ με δάκρυα.
Την ώρα που ο Ήλιος σ` απαρνήθηκε...
να μη φωτίζει τα μαλιά σου στον αέρα,
για χάρη σου η Νύχτα με λυπήθηκε...
με σκέπασε για να μη ζω τη Μέρα.
Στον δρόμο που ακολούθησες αγόρι μου...
από καιρό γυρεύω τη μορφή σου.
Τον Θάνατό σου πήρα πανωφόρι μου...
για να πονάει αφόρητα , στο σώμα μου η πληγή σου.
Ο Χάροντας το γέλιο σου που ευφράνθηκε...
το κλάμα μου, γι` αντάλαγμα μου δίνει.
Με γέρασε η νιότη σου που χάθηκε...
με ρήμαξε... με σκόρπισε... μου σφράγισε τη μνήμη.
Για δεύτερη φορά όταν θα σμίξουμε,
με το χορό μας να μεθύσουμε τ`αστέρια,
της Μοίρας το βιβλίο θα το κλείσουμε,
και σαν την πρώτη τη στιγμή, θα δώσουμε τα χέρια.
Παντοτινά μαζί τότε θα μείνουμε..
σαν εραστές που αντάμωσαν μοιραία
Στα καφενεία τ`ουρανού κρασί θα πίνουμε...
για το όνειρο που χάθηκε θα κλάψουμε παρέα...
...για λόγους αισθητικής... και επειδή δεν μου πήγαινε η ομοιoκαταληξία το έβαλα σε στόμα κοριτσιού... αλλά θα μπορούσε κάλλιστα να απευθύνεται σε έναν φίλο..
