Ζούμε μονάχα μια φορά,μα εμένανε μου φτάνει
Με περιμένει η ζωή με φόβο να τη ζήσω
μα χρόνο,φόβο,θάνατο θα τους κακοκαρδίσω
στην πιάτσα της ανεμελιάς θα βγαίνω για σεργιάνι.
Θα μ'ανταμώνει η ζήση μου θα σκιάζεται θα φεύγει
θα'ρχεται πίσω μου ύπουλα τη νιότη να μου κλέψει
μα εγώ με μιας την ατιμιά θα χω απο πριν μαντέψει
τα σκάρτα η ψυχούλα μου πάντα θα τ'αποφεύγει.
Θα μπεί στ'αμπάρια του μυαλού κι απ'έκει θα μου γνέφει
θ'ανέβει απα στα μάτια μου τη θέα να μου πληγώσει
την ξεγνοιασιά τους πονηρά θα θέλει να λερώσει
μα εγώ καθάρια,ατρόμητη θα της χτυπώ το ντέφι.
Θα κάνω τότε μια γιορτή, δε θα κοιτάξω πίσω
οι καλεσμένοι: ο θάνατος,ο φόβος και τα χρόνια
θα'χω σημαίες πολύχρωμες,γιρλάντες και μπαλόνια
θα τους κεράσω ενα κρασί και θα τους νανουρήσω...
Από ένα βράδυ που φοβόμουν κι ήθελα να πάψω....
