ΙΘΑΚΗ...
Τού γυρισμού πήρα τον δρόμο , πού η κραυγή
της σκόρπιας Τροίας στά άδεια αμπάρια μου ταγγίζει .
Κάτι πού μίσησε κι αγάπησε αφορμίζει ,
μακριά απ τού έρωτα την νιοκαμμένη γη .
Στρεβλές εικόνες αναπλάθω καί επιστρέφω
όπου νοστάλγησα καί όπου αναπολώ .
Τη λήθη μες στο λήθαργό της προκαλώ
κι απ τα μελλούμενα το βλέμμα μου αποστρέφω .
Πόσες πατρίδες , πόσοι τόποι αγαπημένοι
καί πάντα η Ιθάκη ένα τέλος καί μιά αρχή .
Ζευγάς ο χρόνος κι ό,τι οργώνει , μιά αμυχή
στη σάρκα τού άπειρου , τη χιλιομαλαγμένη .
Σβήνουν στο νόστο ιαχές θριαμβικές μου .
Στην τιμονιέρα μου μιά δόκιμη απειλή .
Το νεκρικό της Τροίας φιλί μού πυρπολεί
καί καίει στα Τάρταρα σοδειές παρθενικές μου .
Των Λαιστρυγόνων το χορό έσυρα κι ανάρια .
Δεντρί καί λύγισα στης Κίρκης τη γητειά .
Η Καλυψώ με μιά με απόρριξε ματιά
στης λησμονιάς σου τα ανθονέρια , τα καθάρια .
Σφιχτά δεμένος στο κατάρτι τού κορμιού σου ,
να με αλλοπαίρνει η λαγγεμένη σου φωνή
καί να σε ψάχνω σε μιά Ιθάκη μακρινή ,
πού είμαι ένα ξέφτι στο στημόνι τού αργαλειού σου .
Τού γυρισμού μετράω το δρόμο . Κι η κραυγή
της Τροίας πούπεσε , μετράει την αντοχή μου .
Μιά θάλασσα είναι , αφιλόξενη , όλη η γη
κι αν είναι Ιθάκη , υπάρχει μόνο στην ψυχή μου .
Σπήλιος
