''Με δικό του ύφος και ας παίζει μόνο δύο νότες'' έβαλα γιατί έτσι έχουμε ένα γνήσιο κιθαρίστα που δεν τρώει κολλήματα τρελά και τα πρότυπα που έχει τα λατρεύει συνειδητά, με τέτοιο τρόπο δηλαδή που να μην ταυτίζεται μαζί τους. Και γενικά πιστεύω ότι ο καλός κιθαρίστας όπως και κάθε μουσικός θα πρέπει να είναι ανοιχτός σε όλα (Θα έλεγα μάλιστα να παίρνει απ' όλα ό,τι καλό έχουν όμως δε θα ήταν σωστό γιατί το τι είναι καλό για κάθε άνθρωπο είναι διαφορετικό. Κάθε άνθρωπος είναι και ένα μοναδικό σύστημα αναφοράς). Έχω ακούσει κιθαρίστες να παίζουν παπάδες όμως μετά από ένα σημείο και πέρα να κουράζουν. Έχω ακούσει και κιθαρίστες που απλά είχαν έναν καλό ήχο, μία καλή τεχνική και έπαιζαν κάτι ίσα ακριβώς εκεί που έπρεπε που η σύλληψη με έστελνε!
Όσο για τις πεντατονικές, όταν πρόκειται για κάτι ''ροκ'' ή ''μπλουζ'' σόλος, όχι, δε μου αρέσει ο κιθαρίστας γιατί παίζει κάτι το τετριμμένο, δε με ''ταΐζει'' μουσική καινούργια και δεν είναι δημιουργός, αναπαράγει το ίδιο πράγμα. Αν όμως τις πεντατονικές τις παίξει με τέτοια σειρά, με τέτοιο τρόπο, με τέτοια διαδοχή που να μην πάει το μικρούλικο μυαλό μου μέχρι εκεί, τότε τον παραδέχομαι! Είναι δύσκολο στη σημερινή εποχή να κάνεις κάτι μερακλήδικο με πεντατονικές!
Σαν κιθαρίστας μου αρέσει πααααααρα πολύ ο Μυστακίδης. Μακάρι να έπαιζα τόσο καλά όσο αυτός! Επίσης μου αρέσει και ο Αλκίνοος Ιωαννίδης, από τον οποίο έχω πάρει αρκετές ιδέες στο παίξιμό μου στην κιθάρα κι εύχομαι κάποτε να βγάλει κι ένα άλμπουμ μόνο με μουσική, χωρίς τραγούδι που να παίζει κιθάρα και τα υπόλοιπα όργανα να τα παίζουν οι μουσικάρες που εκείνος συνεργάζεται μαζί τους.
Και πάλι ''Με δικό του ύφος και ας παίζει μόνο δύο νότες''
Ψηφοφορία