Περάσαμε μαζί αυτούς δρόμους
που πριν χρόνια θυμίζαν τα όνειρα μας.
Εκεί που ζήσαμε τους ποιο γλυκούς μας φόβους
τοπία ξεχασμένα στα βάθη της καρδιάς μας.
Και κάποιο βράδυ μου πες, "δε με νοιάζει
ότι χάθηκε μακριά και δεν θα ξαναδούμε
είναι όνειρα που είχαμε παιδιά, μα δεν πειράζει
σε κάποιο άλλο κόσμο ίσως να τα βρούμε."
Όταν το βήμα μας πια δεν θα αντέξει
από τις μνήμες που ακόμα αιμορραγούνε.
Τότε μάλλον κανείς δεν θα προσέξει
αυτό που φεύγει και δεν το λησμονούνε.
Και κάποιο βράδυ μου πες, "δεν είναι αργά
το πιο όμορφο όνειρο κάποιος θα το ζήσει
σε μια γωνιά ξεχασμένο θα μετρά ιδανικά
και θα χλευάζει αυτόν που εκεί το είχε αφήσει."
