Αφημένα παιδιά τα λάθη μου το βράδι
τους αγοράζω τσίχλες, παραμύθια τους λέω
γυρίζω την πλάτη μη με δουν, και κλαίω
δε μου κάνει αυτός ο κόσμος, πώς να φύγω απ'το κοπάδι?
Πνίγομαι, πνίγομαι, κι αυτό που είμαι δε μ'αρέσει
κι ειν΄η συγχώρεση στενή, δεν μπορεί να με χωρέσει.
Τσακισμένα σκαριά τα πάθη μου το βράδι
τα γυαλίζω τρυφερά στο καρνάγιο του μυαλού μου
τρέχω ύστερα μακριά, πάω να ψάξω το αλλού μου
είναι πάντα κάπου αλλού, κι είναι πάντα εκεί σκοτάδι.
Πνίγομαι, πνίγομαι, την καρδιά μου ποιός θ' αρμέξει!
Κι η αλήθεια είναι στυγνή, δεν μπορεί να με αντέξει.
Ξεχασμένα γραφτά τα λόγια μου το βράδι
τα βγάζω απ' τα συρτάρια, με στοργή τα ξεσκονίζω
τ' αγγίζω με τα βλέφαρα, σκύβω και τα μυρίζω
κιτρινισμένα γράμματα, δεν θά βρω ποτέ χάδι.
Πνίγομαι, πνίγομαι, τη ματιά μου ποιός θα μαντέψει
είναι η σκέψη μου αρπαγή, δεν μπορεί να μ' αναθρέψει.
Προδωμένα φιλιά η ζωή μου το βράδι
σάλια και ντροπή ειμαι, γεύση πικρη στο στόμα
ξιπασμένη φοβιτσιάρα ομως μ' αγαπάω ακόμα
σκύβω να καθρεφτιστώ στου κορμιού μου το πηγάδι.
Πνίγομαι, πνίγομαι, ποιός μπορεί να μ' αγκαλιάσει
κι η αγάπη ειναι φτωχή δεν μπορεί να με κεράσει
και τα λόγια μου σαχλά ...κανείς δε θα τα διαβάσει!
