" Ι χ ν η λ ε π ί δ α ς "
άνοιξα δρόμο στο υδάτινο μαβί
μ' ένα μαχαίρι ταξιδιώτη των ανέμων
Κρατούσε η χούφτα μου σφιχτά απ την λαβή
λεπίδι-βάλσαμο τρελλών κι ερωτευμένων.
-
Μια χαρακιά, των οριζόντων τις γραμμές
τρέχει, φιλόδοξα, κι ας μην μπορεί, να τμήσει...
λες κι η τομή θα εξαφανίσει τις σκιές
που οι πόθοι οι ανέφικτοι στην γη έχουν αφήσει!
-
Πα' στη λεπίδα καθρεφτίζεται θολά
το προσωπό μου αρρωστημένο και γελάει
σαν διαπιστώνω ότι κάθε μαχαιριά
ρυτίδα γίνεται που μέσα της κυλάει,
δρόμο ανοίγοντας, ο χρόνος κι ο καιρός!
Οι έρωτες μου αναγγέλουν βραχνιασμένοι
πως είναι άπιαστος ξανά ο προορισμός
με ένα λιτό δελτίο θυέλλης που επιμένει.
-
Σε μια γαλήνη αποβροχιάς εωθινή
μοιαζεί να πέρασε η θύελλα σε άλλα πλάτη...
μα τούτη η εντύπωση δεν είναι αληθινή
με ίχνη λεπίδας η θωριά μου είναι γεμάτη...!
Δ.Μ.
Καλαμάτα, 7 Αυγούστου 2005.
