Όρθια στέκει η Αφροδίτη στο κοχύλι της
εκεί στ’ ανοιχτά της Κύπρου και παρακαλά
τόσες προσευχές ξεφεύγουν απ’ τα χείλη της
όσα γύρω της αφρίζουν άσπρα κύματα:
«ντύσε θεέ μου το κορμί μου ντρέπομαι πολύ
ντρέπομαι την ομορφιά μου και τη γύμνια μου
με κυκλώσανε εμπόροι σάρκας, μαστροποί
και σκοτώσανε μια νύχτα τα δελφίνια μου»
με το ένα χέρι κρύβει τα απαλά της στήθη
το άλλο χέρι βάζει αντήλιο κατά το βοριά
βλέπει τη μισή σελήνη στο μισό νησί της
και τα δάκρυά της σμίγουν με τη θάλασσα…
