Όταν το ψέμα ζήσεις για ζωή σου
-Ψέμα πως είναι η αμαρτία λέω του κόσμου-
Κλαίει η ψυχή σου, κλαίει και τυραννιέται
Αγάπη, πάλι το φιλί σου δος’ μου
-Ξέρει η αλήθεια, ξέρει κι εκδικιέται-
Αγάπη -λέω- σε ικετεύω: Το φιλί σου
Χθες βράδυ ονειρεύτηκα πως δεν υπάρχεις
Και στο σκοτάδι όπως πετάχτηκα για να φωνάξω
Είδα -φριχτά- την κάμαρά μου δίχως φως
-Αχ! κι είναι πια αργά να την αλλάξω!-
Φριχτά να μοιάζει η κάμαρά μου είδα σταθμός
Που του 'φυγαν τα τρένα κι ο σταθμάρχης
Και μόνο λίγους ταξιδιώτες του 'χει αφήσει
Ο χρόνος, που στις ράγες πάνω ξαπλωμένοι
Τώρα τις άδειες, περιμένουν κάποιο τρένο
Να 'ρθει, και -δίχως να σταθεί, να περιμένει-
Πάνω τους μόνο να περάσει δίχως φρένο
Τη φρίκη μόνο της αναμονής να σταματήσει
Κι όταν ανοίξανε της κάμαρας -μες το σκοτάδι-
Οι τοίχοι κι έξω βρέθηκα γυμνός στον κήπο
Στερνή φορά τα μάτια μου να μου χτυπήσει η ομορφιά
Του άλλου κόσμου οι άγγελοι βρήκαν να λείπω
Απ' τα βιβλία των ζωντανών κι ήρθαν για συντροφιά
-Τρελή παρέα και πομπή μου για τον Άδη-
Ναι, τη ζωή ξόδεψα όλη σαν τον ψεύτη
Και τα λουλούδια του έρμου κήπου μου τώρα μονάχα
Ψελλίζουν -καθώς σκύβουνε να μπουν στο χώμα
Ξανά- "η ζωή του δυστυχία δεν ήταν τάχα;
Στο βάθος κύλησε της άβυσσου κι ακόμα
Δεν ξέρει πώς να σηκωθεί και όλο πέφτει!"
