Η Πηνελόπη, τις νύχτες, βιαστικά τώρα υφαίνει
στ' αργαλειό της το σάβανο, δίχως πια να ξηλώνει.
Δέκα χρόνια κι ακόμα της μηνάνε πως δένει
ο Δυσσέας, μακριά, στον ιστό του κι απλώνει
όλο νέα πανιά. Για το Θιάκι του δήθεν,
μα για κόσμο άλλον πάντα ταξιδεύει και πάει.
Τον δικό του τον κόσμο, που για πάντοτε απήλθε,
κυνηγάει και πλέει και ποτέ δε γυρνάει.
Κείνη υφαίνει κι εκείνος, σε γυαλό που αλαργεύει
ολοένα μαζί του, λίγο αν στέκει, και πάλι
αρμενίζει. Μα ξέρει κι αν παντού τη γυρεύει,
πως η Ιθάκη του χάθηκε. Τούτη η Ιθάκη είναι άλλη.
