ΘΑΝΑΤΟΣ

[Agar-agar]

Κι έτσι όπως σήκωσα τα μάτια μου τον βρήκα
να στέκει απάνω μου να με κοιτά σαν από ώρα
και πάγωσα. Και μου 'πε: "Είδα τη μπόρα
κι είδα την πόρτα σου ανοιχτή κοντά και μπήκα".

Γύρισα, κοίταξα την πόρτα τη μεγάλη
της κάμαράς μου -πόσα χρόνια κλειδωμένη!-
Του 'πα: "Απ' την πόρτα αυτή κανένας πια δεν μπαίνει".
Κι έγειρα μόνο λίγο το κεφάλι.

Πρόλαβα γύρισα το βλέμμα μου απ' την άλλη,
στο παραθύρι. Του 'πα: "Κοίτα, έξω δεν βρέχει
κι ούτε ένα σύννεφο ο ουρανός δεν έχει".
Κι έγειρα ακόμα λίγο το κεφάλι.

Κι έτσι απόμεινε να με κοιτά και να χτυπάνε
άκουα στον τοίχο τα λεπτά μες το σκοτάδι
-καθώς θα έπεφτε σιγά-σιγά το βράδυ-
Δεν είπα τίποτα, μα σκέφτηκα: "Ποιος να 'ναι;"

Στ' αφτί μου ακούστηκε η φωνή του πιο σβηστή:
"Δεν με κατάλαβες, όμως σε ξέρω χρόνια τώρα.
Σε ξέρω απ' όταν άρχισε η μπόρα
κι απ' όταν έμεινε η πόρτα αυτή κλειστή.

Όμως κι εσύ με σκέφτεσαι, με ξέρεις.
Κοίτα και θα με βρεις μες τα χαρτιά σου,
σ' αυτά που έγραφες πριν μπω, εκεί μπροστά σου.
Μόνος σου ζήτησες κοντά σου να με φέρεις".

Κι έτσι όπως έκλεινα τα μάτια μου, είδα πως
"ΘΑΝΑΤΟΣ" είχανε για τίτλο εκείνοι οι στίχοι
που -οι πολλοί θα είπαν κατά τύχη-
κρατούσα όταν με βρήκανε κι ήμουν νεκρός.

[louloudenia]

γραφεις ωραια αλλα το θεμα μ εριξε. 

[Twix]

Σαν θέμα και σαν ουσία λέει πάρα πολλά...

Μ' άρεσε......

[Yngwie who?]

Φίλε μ' έστειλε....Τρομερή εικόνα.Μου έδωσε μια γεύση θλίψης όμοιας με αυτή που βγάζει Ο E.A.Poe. Μπράβο φίλε!

[vert]

   ...πολύ δυνατό ! ! !

[Conviction]

Φίλε μ' έστειλε....Τρομερή εικόνα.Μου έδωσε μια γεύση θλίψης όμοιας με αυτή που βγάζει Ο E.A.Poe. Μπράβο φίλε!

Συμφωνώ... εμένα μου άφησε μια γεύση από raven... πολύ καλό..

[old_lion]

"... Όμως κι εσύ με σκέφτεσαι, με ξέρεις.
     Κοίτα και θα με βρεις μες τα χαρτιά σου,
     σ' αυτά που έγραφες πριν μπω, εκεί μπροστά σου.
     Μόνος σου ζήτησες κοντά σου να με φέρεις"....

.............

< τα αποσιωπητικά για να συμφωνήσω με τον αγαπητό φίλο Γεώργιο "Απόλλων" >

[alex68]

στα χρονια που μου χαρισαν ετυχε ν αποχαιρετησω
φιλους και συγγενεις στερνη φορα να τους φιλησω
αδελφια που τους βρηκαμε σε σταση εμβρυακη
σε  δρομο ενα διαμελισμενο ακινητο κορμι
και ενα μονο κραταγα την εκφραση προσωπου
χαμογελο ή εκπληξη ή φρίκη του ανθρώπου
καθε φορα λογαριαζα και τη δικη μου ωρα
κι αλλες πολλες αν αξιζε η ζηση μου ως τωρα
η αν ο θανατος που μ ευκολια επικαλουμαι
ειν οτι με τη σκεψη του στο σημερα στερουμαι
και απο τοπο αναπαυσης αν τυχη και περασω
στρεφω το βλεμα μακρια οσο μπορω να φτασω
 

[pinelopi]

Πολύ όμορφα δοσμένο.
Κρατάω έντονα την αίσθηση της απομόνωσης και της παραίτησης...
Μου άρεσε.

[Desert Rose]

   Μου άρεσε πολύ.. Ιδιαίτερα αυτό που με εντυπωσίασε, δηλαδη που έδωσε μια άλλη νότα στο ποίημά σου ήταν αυτός ο σαν μικρός διάλογος.. τα λόγια που φαίτεται σαν να λέγονται τώρα μπροστά μας... Υπέροχο...

[old_lion]

"...Δε με κατάλαβες, όμως σε ξέρω χρόνια τώρα.
    Σε ξέρω απ' όταν άρχισε η μπόρα
    κι απ' όταν έμεινε η πόρτα αυτή κλειστή..."

Όχι κάτι ιδιαίτερο , Χριστίνα .
Μία απλή παράθεση , έτσι για λόγους προσωπικούς .
Και όχι δεν απευθύνεται προσωπικά σε εσένα .

Ήδη έγραψα τη γνώμη μου για το ποιήμα σου . 

[Ektor_S]

O διάλογος προσθέτει κάτι απόμακρο και μαγικό στο ποίημά σου. Η 'στιχομυθία' είναι έξυπνο εύρημα και έχει γοητευτική οπτική.