Σωπαίνω…
Σωπαίνω με στόμα κουρασμένο,
Αποσύρομαι τις νύχτες μεσ’ στα εντόσθιά μου
Κοιμάμαι με την άδειά μου
Το θαύμα περιμένω
Κλειδώνω το καβούκι μου με λόγια
Και φτιάχνω φράσεις θολές απ’ τον καιρό
Είμαι αβύζαχτο μωρό
Σε υγρασίας υπόγεια
Ψάχνω δρόμους με δαντέλες
Λαχταρώ να χω ένα όνομα με «Κ» που ν’αρχίζει
Γαρδένια να μυρίζει
Να λούζονται οι κοπέλες
Ανοίγω κουβέντες καθημερνές
Μ’ανθρώπους που ‘χουνε σπαθιά για μάτια
Ενώνω κομμάτια
Απ’αγάπες μακρινές
Και πάλι σωπαίνω, τη μοναξιά να ορίσω
Είμαι σπίθα που κάηκε ψυχή κι άλλο καμμένη
Ποιος να με περιμένει
Δε θα ξαναρωτήσω
Το μπάχαλο του μέσα μου....
