Έτσι γράφτηκε το τέλος
σε μια ιστορία θλιβερή
σκίζει τώρα τη σάρκα μου το βέλος
που εσύ πέταξες, μαζί και με σπαθί
Τώρα μόνος θα γυρίζεις μες τα βράδια
δίχως να ξέρεις που πηγαίνεις, που πατάς
τώρα πως σε αφήνω μέσα σε σοκάκια άδεια;
είμαι σίγουρη για σένα πως μπορείς να περπατάς;
Κάθε μέρα που περνάει και σε πληγώνω
πες μου, πως αντέχεις ως εδώ;
Είπες "όχι!αξίζεις να ματώνω"
κι εγώ έμεινα εδώ και σε κοιτώ
Παράξενη που είναι η ζωή μου
μακρυά απ όσα θέλει η λογική
κι εγώ να θέλω να αφήσω την πνοή μου
μα η πληγή μου να μην είναι αρκετή
Στην αγκαλιά σου μια στιγμή μονάχα φτάνει
να διώξει πίκρες και σημάδια της ψυχής
"να φοράω λευκά, καρδιά μου, κάνει;"
και ας τελειώσει με το τραγούδι της αυγής...
