Βασίλισσα μου στη στέψη σου
Ρόγες σταφύλι τα χείλη σου
Μέθυσα πάλι στη σκέψη σου:
Πως μπαίνεις είδα σαν άνοιξη
Κι αναγεννιέμαι σαν Διόνυσος
μες σε ουράνια κατάνυξη
σμίγω το σώμα σου στο νερό
Στρείδια κλεισμένα τα βλέφαρα
Σ’ αγάπησα… μα ήτανε όνειρο
Μα όπως αλλάζουν οι εποχές
Γυρίζω πάλι στην τέφρα μου
Και στις ατσάλινές ενοχές…
δείξε μου πια το γραμμένο σου
Αχ ειμαρμένη και μοίρα μου
Πως θα ξεφύγω απ’ το μένος σου;
Στη στείρα- άγονη ζήση μου
Κίτρινα σπέρνω ηλιοτρόπια
Μην είμαι μόνος στη δύση μου…
