Και να 'μαι εδώ
σε μια αναμέτρηση με το χρόνο να παλεύω
τις ανυπόταχτες τις λέξεις να μαζεύω
και να μιλώ
Και να 'μαι εδώ
μέσα απ' τα χέρια μου το αβίωτο να τρέχει
νερό που αστράφτει, μου γλυστράει μα με κατέχει
κι εγώ σιωπώ
Και να 'μαι εδώ
στο χέρι η πένα έναν κύκλο να χαράζει
μα να τον κλείσει τελεσίδικα διστάζει
κι εγώ κοιτώ
Και να 'μαι εδώ
φθαρμένων μύθων σφιχτούς κόμπους να ξεμπλέκω
κόκκινο χρώμα στην παγίδα της ψυχής μου πια να βλέπω
και να ριγώ
Και να 'μαι εδώ
βήματα αργά πάνω στη γη να περπατάω
τις αποστειρωμένες ερμηνείες να πετάω
και να ρωτώ
Ποιάς δύναμης ορίστηκα εγώ τροπαιοφόρος;
Σε ποιάν αλήθεια είμαι τώρα ναυαγός;
Να πάρω ανάσα, αλλά πως; Στενεύει ο χώρος.
Μιας ξεχασμένης προφητείας με τυραννάει ο χρησμός
Ποιός δρόμος σβήνει τη φωτιά της έκρηξής μου;
Ποιός δρόμος κρύβει τη χαρά να υποταχθώ;
Ποιά νίκη θα 'ναι, άραγε, η νίκη της ζωής μου;
Σε ποιό φεγγάρι, θα γελάω, αν καρφωθώ;
Και να 'μαι εδώ
να επιβιώνω με βροχή και ερωτήσεις
κι ας μοιάζουν άστοχες μυριάδες απαντήσεις
πως να σωθώ...
Και να 'μαι εδώ
ευλογημένα στην ψυχή μου να κουρνιάζω
βότσαλο λίμνης, στο βυθό μου κουβεντιάζω
πως καρτερώ
Και να 'μαι εδώ
την πιο βαθιά μου ρίζα να σκαλίζω
ύπαρξης σχήμα στον καθρέφτη μου ορίζω
κι υποχωρώ...