Είναι ένα πολύ "άτσαλο" ποίημα, αλλά πα' όλα αυτα σας το γράφω.. Οι παρατηρήσεις σας θα μου ήταν πολύ σημαντικές....
Μεταίωρη σ'έναν κόσμο που δεν καταλαβαίνω
προσπαθώ να μάθω να ζω χωρίς εσένα
είναι δύσκολο στο λέω που ανασαίνω
και τώρα αδιάφορα κοιτώ, βαριεστημένα
Είναι αλήθεια η θύμισή σου απόψε
εκείνη που με κάνει να μελαγχωλώ;
ή μήπως είναι η πληγή μου; σώσε,
ότι έχει απομείνει από μένα ακόμα εδώ
Θέλω να μιλήσω μα δε βγαίνει η φωνή
στέκει κάτι εκεί μπροστά μου
η μορφή σου μοιάζει τώρα με απειλή
και γω χάνομαι μέσα στη θάλασσά μου
Είναι κάτι βράδυα σαν κι αυτό
που όλο λέω πως θααλλάξω και θα φυγω
μα είναι φαίνεται απ τη μοίρα μου γραφτό
να μην μπορώ εγώ απο σένα να ξεφύγω
Μεγάλο πράγμα η απόσταση
πέρα απ τη λογική
και γω να βλέπω από αντανάκλαση
αφού δε φτάνω για να πάω ως εκεί
Φοβάμαι να σ'αγγίξω
γιατί κάθε φορά που το κάνω εσύ ματώνεις
στ' ορκίζομαι θα το νικήσω
γι αυτό άλλο πια μη μετανιώνεις
Μου φτάνουνε τα δάκρυα που έχω
τα λόγια μου τελειώσανε εδώ
μα κάθε φορά που δεν θα αντέχω
τώρα δεν θα ανησυχώ...
ξέρω πια που θα σε βρώ...Στην 5η στροφή...αυτό το απόσταση- αντανάκλαση δεν ταιριάζει άλλα δεν ξέρω πως να το δωσω... Help...
