Είναι η πρώτη (ίσως και τελευταία) προσπάθεια να αποτυπώσω ένα μέρος των συναισθημάτων μου μετά τον χωρισμό ύστερα από 14 μήνες σχέσης. Το παρακάτω γράφτηκε τον Ιανουάριο του 2005, δεν είχα σκοπό να το δημοσιεύσω, ούτε στην κοπέλα μου δε το έχω δείξει όταν τα ξαναβρήκαμε το καλοκαίρι, δεν πειράζει, θα είστε οι πρώτοι που το διαβάζετε!
Μη με βαράτε, το πιο πιθανό είναι να είναι απαίσιο, δε μπορώ να κρίνω... Παρακαλώ σχολιάστε όπως και να έχει...
Στο μυαλό μου και πάλι τριγυρίζεις εσύ
είναι όλα σαν ψέμα μα κι η αλήθεια μαζί
οι στιγμές μου μαζί σου ήταν μοναδικές
και θα ζουν στην καρδιά μου για πάντα κλειστές
Κι όταν θα καταλάβεις τι εστί μοναξιά
εγώ θα 'χω φύγει, θα 'μαι ήδη μακριά
Το κρύο στην καρδία σου θα το νιώθεις συχνά
μέχρι να με ξεχάσεις και ν'αρχίσεις ξανά.
Οι πληγές δε θα κλείνουν η ψυχή θα πονά
μα όταν ήσουν μαζί μου ήταν όλα ζεστά.
Η φωνή μου δική σου να μου λες σ'άγαπω
κι όταν τελειώσουμε, μου λες, θα χαθώ..
Το τέλος το είδα μα εσύ κάπου ζεις
και το ξέρω καλά πως αν το θες θα με βρεις...
ΥΓ: την έκανα πάλι...πόσταρα σε λάθος κατηγορία....
παρακαλώ πολύ να μεταφερθεί
εδώ
