Απόψε (6 Δεκεμβρη 05), ώρα 22:51 ακριβώς γυρνούσα από το σινεμά Απόλλων στην Σταδίου, έχοντας δει μια πολυ ωραία ταινία! Η Αθήνα γιορτινή, ο κόσμος μαζεμένος απο το κρύο, να κοιτά τις βιτρίνες του τεράστιου εμπορικού κέντρου Attica. Σαν χριστουγεννιάτικο όνειρο, όχι για όλους όμως!
Ακριβώς δίπλα από τον κολλοσιαίο βωμό της μανιώδους κατανάλωσης (βλ. Attica) ένας άνθρωπακος ξαπλωμένος στο πεζοδρόμιο, γύρω στα 40-45 (πενήντα το πολύ) που έμιαζε να κοιμάται. Μπροστά του ένα κουτί με χαρτομάντηλα και κάτι ψιλά. Από μακριά δεν έβλεπα τι έλεγε το χαρτόνι που είχε κρεμάσει στο λαιμό του, πλησίασα να δω! Εκείνη τη στιγμή πλησιάζουν κάτι securitάδες και προσπαθούσαν να τον ξυπνήσουν για να τον διώξουν. Του φώναζαν, δεν κουνιώταν.. τον σκουντάγαν λίγο, τίποτα... "Δεν καλείς ένα ασθενοφόρο ρε" λέει ο ένας και απομακρύνονται λίγο! Εγώ εκεί, να διαβάσω τι λέει ο φουκαράς στο χαρτόνι!
Μπορει και να ήταν νεκρός! Μια κοινωνία που με την παραμικρή μαλ***α πανηγυρίζει με χιλιάδες στολίδια και λαμπάκια, αδυνατεί να θρέψει τα μέλη της.. Στο γυρισμό σκεφτόμουν "μακάρι να την γλίτωσε ο κακομοίρης". Αλλά τι να ελπίζω, τι να λέω: μακάρι να τη γλίτωσε ή να πέθανε? Ο ίδιος τι θα ευχόταν μάλλον?
"Είμαι άνεργος, άστεγος. Πουλάω μαντήλια για να ζήσω. 30 λεπτά το πακέτο. Έζησα, έφτασα ως εδώ που έφτασα, θέλω να πεθάνω έντιμος. Ευχαριστώ"
Αυτό έλεγε το χαρτόνι...
Αυτό με χαλάει...
