Κάτι με πνίγει,
και είναι βαθύ
σαν στον παράδεισο
θλιμμένη γιορτή
Κάτι μου γνέφει,
να πάω πιο εκεί
μα δε βλέπω μπροστά μου
σκηνη αδειανή
Κάτι μιλάει,
μα τρέμει η φωνή
και δυο μάτια κλαμμένα
μια πόλη νεκρή
Κάτι κοιτάει,
οι δρόμοι κενοί
βαμμένο κατάρτι
με θέα στη γη
Κάτι σφιρύζει,
η νύχτα σκυφτή
σαν μια μελωδία
από ταινία βουβή
Κάτι παλεύει,
να βγει στην ακτή
μα χάνομαι πάλι
στη σκέψη μου αυτή
Κάτι τελειώνει,
και στο είχα πει
τη γαλήνη μου νιώσε
χαμένη ευχή...
