Ένας αλήτης σε χωμάτινο στρατί,
για της ζωή την αδικία, μονολογεί,
για τα χαστούκια που του χάρισες ζωή,
για μια πληγή στο στήθος που αιμορραγεί.
Και μια φωνή θεέ μου μια ευχή,
πάνω στα βήματα ο Χάρος να τον βρει,
χώμα στο χώμα να γίνει η ψύχη,
σκόνη στην σκόνη να γίνει η ζωή.
Σκόνη στα μάτια ο αέρας του πετά,
χάδι ζωής κι αυτό γεμάτο απονιά,
μ’ αυτός εκεί στην ίδια διαδρομή,
στα βήματα του κάτι καρτερεί.
Και μια φωνή θεέ μου μια ευχή,
πάνω στα βήματα ο Χάρος να τον βρει,
χώμα στο χώμα να γίνει η ψύχη,
σκόνη στην σκόνη να γίνει η ζωή.
Στα σκονισμένα ρούχα του η ανθρωπιά,
σημάδια της ζωής που τον χτυπά,
και ένας αέρας μια σκόνη μια βουή,
λάσπη απ’ τα μάτια του μια μέρα βροχερή.
Και μια φωνή θεέ μου μια ευχή,
πάνω στα βήματα ο Χάρος να τον βρει,
πάνω στη λάσπη το αίμα να κυλά,
δάκρυ στο δάκρυ τη ζωή να χαιρετά.
Και μια φωνή θεέ μου μια ευχή,
πάνω στα βήματα ο Χάρος να τον βρει,
χώμα στο χώμα να γίνει το κορμί,
και να πετάξει ελεύθερη η ψυχή.
