Λίγη στάχτη απ' την αποτεφρωμένη μου καρδιά
που σα δε μπόραγε να βρει τη λησμονιά
είπιε στο ποτήρι την αγάπη μα ήταν αλμυρό το νερό
τώρα φορεί ένα χαμόγελο πλαστικό να ξεγελάσει το καιρό
μοιάζει ωκεανός, μεγάλη η ζωή
μα είν' τα χρόνια μια στιγμή
το φεγγαράκι καθρεφτάκι στρογγυλό
μιαν απάτη κι αυτό, είδωλο αλαργινό
με κοιτάς κι εσύ με δυο λίμνες στις κόχες
κοιτα,ημέρεψα στις κρυφές των ανθρώπων τις λόγχες
έχω μια μουσική βαθειά μου και ένα όπλο στα χέρια
να 'χα και λίγη δύναμη θά 'φτανα ως τ΄αστέρια
μη τάχα 'κει ψηλά βρω τον άλλο μου εαυτό
κείνον πού 'συρε ποτάμι δάκρυνο και πορφυρό
ν' ανταμώσω ξανά το παιδί, να πιστέψω
και λίγη προσοχή απ' τα μάτια του θεού να κλέψω
κι ας είναι αβέβαιος ο ουρανός του κόσμου
κόπιασα εδώ και σκόνταψα στο κοντάρι του φθόνου
ονειρεύομαι εδώ και φαντάζει τ' όνειρο λειψό
σιχάθηκα τη πληγή που δεν είναι αρκετή και το κορμί το μισερό.
(Ταπεινά αφιερωμένο σε μια βροχερή μέρα του περασμένου Αυγούστου μ΄ένα σπασμένο ποτήρι, ένα ακόμα αναπάντητο "γιατί;" και μια αόρατη λόγχη καρφωμένη στα πιστεύω και στα πράσινα όνειρα....)
27/8/05
Γιάννενα
