Θα σας παρακαλούσα θερμά να μιλάτε με απόλυτο σεβασμό (δηλαδή ούτε καν αστειάκια αν γίνεται) για ένα γκρουπ το οποίο έγραφε και έπαιζε μουσική η οποία ήταν πολύ πηγαία και πάρα-πάρα πολύ δύσκολα θα βρείτε τις επιρροές του σε δίσκους του που έβγαιναν. π.χ. το 1982, δηλαδή σε καιρούς που η πλειονότητα των επισκεπτών αυτού του φόρουμ δεν είχε καν γεννηθεί και σε καιρούς που η μικρή μας χώρα ήταν ακόμη στο στάδιο του καρσιλαμά, και που μόνο αν είχες φάει τα χέρια σου και τη μέση σου στις οικοδομές μπορούσες να αγοράσεις μια από τις δύο κιθάρες που κυκλοφορούσαν τότε, δηλαδή Fender Stratocaster και Gibson Les Paul (αν και ο Λέχρας τελικά έφερε Gibson SG από το εξωτερικό).
Σαφώς είναι δικαίωμά σας να γράφετε ό,τι θέλετε, αλλά ειδικά για τα παιδιά της συμπρωτεύουσας πρέπει να πω κάποια πράγματα που είναι πολύ σημαντικά και ιστορικά. Ήταν ένα πράγμα να έχεις ένα πικάπ και ένα κασετόφωνο-καβουρντιστήρι τα χρόνια εκείνα και να ακούς AC/DC, Maiden, Motorhead, Ozzy, Sabbath, Judas Priest, άντε και Manowar αν ήσουν καλά ενημερωμένος, και άλλο να βγαίνεις στην καμάρα και στο Μακεδονία Παλάς για να ακούσεις ένα συγκρότημα σαν τους Northwind να παίζει χωρίς να κόβει εισιτήρια, σε πλαίσια εκδηλώσεων του δήμου για τη ΔΕΘ μεταξύ πλήθους πανηγυριτζήδων με κλαρίνα και νταούλια και με τον κάθε κρυπτοαπριλιανό της δεκαετίας του 70 να φτύνει στο πλακόστρωτο της παραλίας, λέγοντας "που καταντήσαμε και έχουμε τώρα στο σβέρκο μας τα κομμούνια και τους αναρχικούς..." Για όσους το ζήσανε συνέβησαν δύο πράγματα. Πρώτο, είχαν μια εικόνα για το πως νέα παιδιά με τη δική τους φαντασία και χωρίς καμία οικονομική/οργανωτική στήριξη από πουθενά,μπορούσαν όχι μόνο να κάνουν επαγγελματική δουλειά, αλλά να σου δώσουν μουσική που δεν είχες ακούσει ή φανταστεί ποτέ. Δεύτερο και κυριότερο, ειδικά αν ήσουν πιτσιρικάς και ήθελες να παίξεις κι εσύ κάποτε, ήξερες πως υπήρχαν άνθρωποι να μιλήσεις, που θα σου μάθαιναν πέντε πράγματα. Έχετε ιδέα κάτω από τι πολιτικές και κοινωνικές συνθήκες πήγαν σχολείο τα μέλη των Northwind και πόσο δύσκολο ήταν να επιδιώξεις να μάθεις να παίζεις ροκ τότε; Αυτομάτως σε βαφτίζανε αριστερό-αναρχικό (μπορεί να έτρωγες και χοντρό φακέλωμα), ενώ ήθελες απλά να παίξεις μουσική. Μπάντες σαν αυτές των Northwind δεν είχαν προηγούμενη γενιά, μέντορες, μάνατζερς και στούντιο για τέτοια μουσική.
Η ηλεκτρική κιθάρα είναι λαϊκότατο όργανο. Θα πήγαινες από σπίτι σε σπίτι να αρπάξεις καμία φράση, κανένα τρόπο για το πως να παίξεις κλίμακες και ακόρντα, να δανειστείς κανένα πεταλάκι, να γράψεις καμιά κασέτα, να φωτοτυπήσεις καμία παρτιτούρα (οι ταμπλατούρες κυκλοφορήσανε αργότερα). Μουσικοί όπως ο κιθαρίστας των Northwind, ο Πάνος Τσακίρογλου (ο γνωστός "Λέχρας"), ήταν η όαση μέσα στην έρημο. Έλεγε κι ο ίδιος να σου πάρει λεφτά να κάνεις κανένα μάθημα. Αλλά αντί για μια ώρα με το ρολόι καθότανε τρεις, σου έδινε υλικό να φωτοτυπήσεις για μήνες, συμβουλές άπειρες και ανεκτίμητες, ενδιαφερόταν για το πως σκέφτεσαι, αν θα πληγωθείς που σκέφτεσαι να γίνεις μουσικός, τι χαρακτήρας είσαι, τι άλλο κάνεις στη ζωή σου, σα να είχες ένα μεγάλο αδερφό που έπαιζε το ρόλο του παιδαγωγού, όχι του δασκάλου της κιθάρας. Και φυσικά προς το τρίτο μάθημα δε σου έπαιρνε λεφτά, σου έλεγε πότε να συνεχίσεις μόνος σου, με ποιά βιβλία, με ποιά άτομα να συναναστραφείς (κυρίως μαθητές του, βλέπε Σωτήρης Γκόγκος - για τον οποίο έλεγε χαρακτηριστικά "όταν με ήρθε πρώτο μάθημα τον έλεγα 'παίξε μια λα μινόρε' και τον έπεφτε η πένα, αλλά σε δύο βδομάδες έπαιζε ολόκληρα κομμάτια...").
Δε μπορώ να φανταστώ με τίποτα πως η μουσική κίνηση της συμπρωτεύουσας θα ήταν η ίδια αν δεν είχαν υπάρξει άνθρωποι της φιλοσοφίας π.χ. του Λέχρα, άνθρωποι που, άθελά τους και ποτέ για βιοποριστικούς σκοπούς, δημιουργήσανε ένα κύκλωμα πολύ αξιόλογων μουσικών που χτίσανε πάνω στα θεμέλια που βάλανε τέτοια ιστορικά συγκροτήματα όπως οι Northwind πολλά από αυτά που θα βρείτε σήμερα σε μια πόλη όπως η Θεσσαλονίκη...
Χωρίς διάθεση αντιπαράθεσης, και μόνο ως αστείο να ακουσω το υπονοούμενο "ο Λέχρας ποζεράς" θα αυτοπυρποληθώ και θα πάω με το κεφάλι κάτω από τη βεράντα (μένω στο 14ο όροφο...)
