Δέσατε τη καρδιά μου αγαπητέ μου κύριε, με χιλιάδες γλυκόπικρες μνήμες-καημούς...γεμίσατε το νου μου με τόσες θλιμένες εικόνες...και τ΄αυτιά μου με πρωτάκουστα αλλά καταβάθος γνωστά τραγούδια για' κείνους που ξέρουν να βυθίζονται με μάσκα οξυγόνου τ΄αντάλαγμα του πόνου...Κι αν είναι τέτοιοι στίχοι τ' αντάλαγμα του πόνου σου τότε πρέπει να υποκλιθώ μπροστά σ΄αυτόν το πόνο...
Είναι όντως κάποια χέρια, κάποια δάχτυλα που θαρρείς πως για αφή έχουν την απουσία τους μα δε χρειάζεται να σ΄αγγίζουν πια για ν΄αφήσουν τα σημάδια τους, όπως λέει κι ένα τραγούδι...Σημάδια που τα θωρείς μόνο εσύ, την ώρα εκείνη του πρωινού, του καφέ, του τσιγάρου, της ασπιρίνης...
Είναι υπέροχο...Ευχαριστώ...