Και η Carina Alfie ειναι πολυ καλη. Ειναι μεγαλο ονομα στην Νοτια Αμερικη και εχει παιξει και με τον Vai.
Oμολογώ ότι με έπιασες απολύτως αδιάβαστο... Θα τη μελετήσω την κοπελιά, στα πρώτα ακούσματα εντυπωσιάστηκα πάrα πολύ, αλλά θα πρέπει να αφιερώσω περισσότερο χρόνο για να βγάλω άκρη. Πάντως είναι πάρα πολύ σοβαρή μουσικός/κιθαρίστας. Ευχαριστώ πάρα πολύ για την παράθεση (μα να μη μου πει τίποτα αυτός ο Stevie(!!!)).
Τη Jennifer Batten αρχικά την είχα παρεξηγήσει. Όλα άλλαξαν όταν άρχισα να προσπαθώ να βγάλω κομμάτια της, και ειδικά με το tapping που έπαιζα τότε. Η κοπέλα και σου δείχνει τι μπορείς να κάνεις αν κάνεις hammer-on/pull-off έστω και με δύο δάχτυλα με το δεξί σου χέρι, αλλά το θέμα με τη Batten πάει πολύ παραπέρα... Πρώτα απ' όλα παίζει με το μοχλό όπως κανένας άλλος. Συνδυάζει tapping με dives(!!! - και μη χειρότερα...). Στα blues είναι δασκάλα. Το παίξιμό της δεν είναι καθόλου ανούσιο, λάθος νομίζει κανείς στην αρχή ότι επιδιώκει τον εντυπωσιασμό και μόνο... Εκεί που πας να πεις ότι πάει να μιμηθεί το Van Halen (της εποχής εκείνης που τον έσπρωχνε ο Dave Lee Roth να πάει προς θέματα blues των δεκαετιών 40-50-60), βλέπεις ότι η Batten έχει δική της άποψη για το πως εκσυγχρονίζονται κομμάτια που παίζονταν σε ακουστική (όχι ηλεκτρακουστική) κιθάρα... Και διαβασμένη και στην κλασική μουσική βέβαια, αλλά όχι neoclassical, από το τσέλο το πιάνο και το βιολί κατευθείαν, κομμάτια όχι για nα παιχτούν σε κιθάρα, αλλά στο όργανο που έχει εφεύρει αυτή, μάλιστα όλες οι κιθάρες της custom made, αλλά όχι σαν του Van Halen, ούτε καν σαν του Stanley Jordan...
Κατά τη γνώμη μου δεν πιάνεται αυτή η κοπέλα, έχει μπει και brute-force και gently και κυριλέ μέσα στο στερέωμα... Παράδειγμα για όλους μας, είτε μας αρέσει ο μελωδικός προσανατολισμός της είτε όχι...
