Κόμπλεξ την ώρα του live...

[dorry_sings]

den iparxei oraiotero sinaisthima apto na eisai sti skini, kai na koitas to koino sou file mou...vathia mes ta matia...na mi xaseis oute mia stagona apo auto pou zeis ekeini ti stigmi...oute mia...einai mageia...

kata ta alla, to agxos pada iparxei...ego tragoudao... ekei na deis panigiria..! oloi esena koitazoun..oi kopelitses etoimes na se kraxoun gia to ti foras, gia to pos einai ta mallia sou, kai ta agoria gia to an einai kouklara, i bazo...asta... kata ta alla, perneis tharros apo ti mousiki..toso apla..ego etsi to kano dld... try it!

[jacksonas]

Υπάρχει κανείς εδώ που να μην έχει ποτέ άγχος πριν παίξει σε κόσμο, αλλά όταν αρχίζει να παίζει να αρχίσει και να τρέμει? Αυτό συμβαίνει με εμένα και είναι κι αυτό άσχημο..

Same here!

[Soufel]

Υπάρχει κανείς εδώ που να μην έχει ποτέ άγχος πριν παίξει σε κόσμο, αλλά όταν αρχίζει να παίζει να αρχίσει και να τρέμει? Αυτό συμβαίνει με εμένα και είναι κι αυτό άσχημο..

Same here! 

Το πρόβλημα αυτό το είχα πάντα, μα πάντα, στις εξετάσεις και συναυλίες του ωδείου (πιάνο) και φυσικά μου προκαλούσε πρόβλημα γιατί δεν είχα μελετήσει φυσικά σε συνθήκες πάρκινσον (άσχετο, αλλά΄ο πατέρας μου έχει τέτοιο πρόβλημα λες να είναι προεμφανίσεις???    ) Έχω βγάλει το συμπέρασμα ότι , αν θες να έχεις πραγματικά τον έλεγχο σε μία δημόσια εκτέλεση, δεδομένου ότι το είδος αυτό του τρακ είναι υποσυνείδητο και δεν επηρεάζεται από τη βούλησή σου (εφόσον κι εσύ , όπως κι εγώ, λες ότι δεν ένιωθες τρακ τόσο υπερβολικό), χρειάζεται επιπρόσθετη μελέτη που να σου παρέχει τέτοια σιγουριά, ώστε το συγκεκριμένο πρόβλημα να μη σε επηρεάσει. Εγώ επιπλέον δεν είχα μεγάλη πείρα στο να παίζω σε ομάδα μουσικών, ή έστω σε ντουέτο, και η μουσική δωματίου ως μάθημα στα ωδεία βοηθάει καταλυτικά σ` αυτό και θα έπρεπε να διδάσκεται από πολύ νωρίτερα στο πρόγραμμα σπουδών των ωδείων... Να φανταστείς ότι από την απογοήτευσή μου για την τελευταία εξέτασή μου στο ωδείο τα παράτησα, κι όμως την ίδια εποχή της εξέτασής μου στο σόλο πιάνο πήγα πολύ καλά στις εξετάσεις της μουσικής δωματίου, γιατί ο δάσκαλος - που ήταν βιολονίστας και τον συνόδευα - ήταν εξαιρετικά αυστηρός στη λεπτομέρεια και στο ρυθμό, και την ώρα των εξετάσεων δεδομένου ότι τον είχα μπροστά μου ήμουν συγκεντρωμένη σε καθετί που μου είχε πει, άσε που στις περιπτώσεις αυτές αποκλείονται τα λάθη λόγω της ροής του κομματιού (δεν μπορεί ο άλλος να σε περιμένει-αν χάσεις το τραίνο συνεχίζεις από όπου μπορείς να ξαναβρείς το τραίνο). Επιπλέον παίζει ρόλο και ο ψυχολογικός παράγοντας και τα ανθρώπινα συναισθήματα, η αλληλεγγύη και η σύμπνοια μεταξύ των μουσικών που παίζουν μαζί, ότι εσύ πρέπει να βοηθήσεις τον άλλον που έχει τις δικές του δυσκολίες με το όργανο που παίζει κλπ.
Τώρα πλέον παίζω πολύ συχνά συνοδεύοντας σχολική χορωδία και ο ψυχολογικός παράγοντας που με βοηθάει είναι πολύ απλά ο τσαμπουκάς, το ότι έχω ανάγκη να ΕΠΙΒΛΗΘΩ στο εργασιακό περιβάλλον (δάσκαλοι και γονείς που παρακολουθούν τις σχολικές γιορτές  κι όμως άλλοτε θα είχα φοβερό άγχος) και φυσικά και να διατηρήσω μια καλή εικόνα απέναντι στους μαθητές μου, που όσο παράξενο κι αν φαίνεται είναι ανελέητοι...

[antiregulator]

Λογικο ειναι το αγχος στη συναυλια...υπαρχει ομως το δοκιμασμενο φαρμακο.....ΜΠΥΡΕΣ (με μετρο,να μην γινουμε και τυφλα και δεν ξερουμε τι παιζουμε ετσι?) και τσιτα ο ηχος και οι παραμορφωσεις για να γουσταρουμε!!!

couldnt agree more!!!

panta mia mpyra h ena pothri krasi se xalarwnoyn!

vevaia an eisai drummer den vohthaei idiaitera afoy me to alkool afydatwnesai kai ksafnika arxizeis na xaneis thn isxy soy!

apo to teleytaio live exw parathsei ta krasa kai vgainw me 2 boukalia gatorade panw!

[**19931993**]

Από οτι κατάλαβα δεν θα μπορέσει ποτέ κανείς να παίξει άνετα και ωραία μπροστά σε κόσμο. (Είχα εξετάσεις κιθάρας και ενώ τα πήγαινα τέλεια στις πρόβες όταν πήγα εκεί άρχισα να τρέμω, να ζαλίζομαι, να ξεχνάω νότες. )Μπορεί κανείς να τα καταφέρει αλλά δεν θα είναι το ίδιο όπως με τις πρόβες (αν είναι κανονισμένη η συναυλία, συνάντηση κτλ)

[Ρηνιώ-kouzoulotetia]

οντως ειναι προβλημα..ειδικα στην αρχη

σε συναυλιες του σχολειου δεν με πολυενοιαζε..ημουν χαλαρη..(εποχη ακορντεον)

οταν αρχισα να παιζω κιθαρα για την παρεα κολλουσα..μην κανω κανενα λαθος,μην ξεχασω κανενα στιχο..ειχα και το αγχος να περνανε καλα..αλλωστε ημουν ακομα στα πρωτα γραντζουνισματα της κιθαρας.
ενταξει..τωρα δεν συμμαζευομαι..

live σε δημοσιο ανοιχτο χωρο..δεν ξερω ποσοι ειχατε την ευκαιρια να το βιωσετε αυτο..αλλα εγω το'χω περασει αυτο το σταδιο..αρκετες φορες..και συνεχιζεται..
οχι..δισκο δεν βγαλαμε -τουλαχιστον οχι ακομα 
εκει ειναι πολυ περιεργο να βλεπεις τους περαστικους να σε κοιτανε..αλλοι αδιαφορα,αλλοι σκανε ενα χαμογελο..αλλοι θα σχολιασουν -συνηθως θετικα-,και αλλοι,που ειναι ο,τι καλυτερο, θα την αραξουν παραδιπλα,χωρις να ενοχλουν και θα ακουν..

live σε μαγαζι..δυο φορες μου εχει συμβει..κι ηταν κατι απροοπτο..ειχα παει απλα ως θαμωνας..
η πρωτη φορα μονο ηταν δυσκολη..πολυ τρακ..δεν θυμομουν και πολλα κομματια απ'εξω..εκανα καποια λαθη στα ακορντα,αλλα ηταν ωραια ρε γμτ..
η δευτερη βγηκε χαλαρα..

παμε για τις επομενες τωρα..

το θεμα ειναι να εισαι σιγουρος για αυτα που παιζεις..και να διασκεδαζεις τη στιγμη..
πρεπει να αφεθεις,για να μπεις μεσα σε ολη την ατμοσφαιρα που δημιουργείται...για να περναει και στους αλλους αυτο..

[Vaiking]

 Την Πρώτη μου εμπειρία σε live την είχα περίπου σε ηλικία 10 ετών όπου συμμετείχα στη χορωδία της πόλης μου (10χρονος σε χωροδία με μέσο όρο ηλικίας τα 40φεύγα ήταν πολύ ούτως η άλλως). Ήταν η πρώτη μου εμφάνιση σε διεθνές χωροδιακό φεστιβάλ... το στομάχι μου ήταν κόμπος και τα πόδια μου δε μπορούσαν να σταματήσουν να τρέμουν! Τελείως για γέλια!!! Αφού όμως πέρασα αυτό το "πακέτο" δεν ξανααγχώθηκα στη σκηνή ούτε ως χορωδός ούτε αργότερα ως κιθαρίστας. Αν ο ήχος είναι καλός, τότε και εγώ θα περάσω καλά και με καλή διάθεση, ούτε λάθη φαίνονται ούτε τίποτα! Με εξαίρεση τις εξετάσεις κιθάρας που δε γίνεται να μην έχεις άγχος. Πρέπει να είσαι τελείως αναίσθητος η πολύ μικρός σε ηλικία! Αν το σκεφτείς πάντως δεν υπάρχει ποτέ λόγος για άγχος. Όταν ανεβαίνεις στη σκηνή, ό'τι ξέρεις, ξέρεις. Ό'τι προβάρησες, προβάρησες.. το μόνο που μετράει είναι να περάσεις καλά και αυτό να μεταδόσεις και στον κόσμο απο κάτω!

[Stergios Kourou]

Φάτε μια μπανάνα και θα με θυμηθείτε....

[ΠΑΝΜΕΓΙΣΤΟΣ - EOSFORUM - SOTRIANI -]

Φάτε μια μπανάνα και θα με θυμηθείτε....

     ....χαχαχαχαχα!!!!      ...σοβαρα τωρα, ...βοηθαει? ε?

[Boogieman (του Kithara.gr!!!)]

Φάτε μια μπανάνα και θα με θυμηθείτε....

[Stergios Kourou]

Η μπανάνα εχει αγχολυτικές και αντιεντεροδιεγερτικές ικανότητες και χρειάζεται γύρω στη μισή ώρα για να δράσει...
Πολλοί μεγάλοι καλλιτέχνες (τραγουδιστές, ηθοποιοί) τη χρησιμοποιούν για να χαλαρώσουν απο το στρές λίγο πριν βγουν στη σκηνη. Μερικοί απο αυτούς βεβαια τη χρησιμοποιούν και με τη φλούδα για άλλες χρήσεις, αλλά αυτο δεν έχει να κάνει με το άγχος..

Προσωπικά το έχω δοκιμάσει (χωρίς τη φλούδα έτσι;) και "δούλεψε", αλλά έτσι κι αλλοιώς σε εμένα το στρες εξαφανίζεται με το φινάλε του πρώτου τραγουδιού. Μετά χαλαρώνω και αρχίζω τις κλάσικές μου μλκίες κ τσαχπινιές...

Περισσότερα για τις ιδιότητες· της μπανάνας μπορείτε να διαβάσετε:
http://www.diablocyclists.com/FitnessHealth/InterestingFactsBanana.html

Περισσότερα για το στρες στη σκηνη ή αλλοιώς stagefright:
http://www.cba.uni.edu/buscomm/Presentations/stagefright.html

[ΠΑΝΜΕΓΙΣΤΟΣ - EOSFORUM - SOTRIANI -]

   το 1ο λινκ δεν παιζει, αλλα το 2ο ειναι και αυτο πολυ κατατοπιστικο και αναφερει και την μπανανα!   

[Dark_kronos]

Ωρα να αναστηθει το θρεντακι!

Εγω δεν εχω στρες οταν παιζω, παιζω μια χαρα αυτα που εχω να παιξω, αλλα ειμαι πολυ σφιγμενος... Καθομαι σαν τον ξενερωτο ακινιτος (αντε να κουναω λιγο το ποδι κρατοντας ρυθμο) και παιζω οτι ειναι να παιξω και τραγουδαω οτι ειναι να τραγουδισω... Το προβλημα ειναι πως την στιγμη που ειμαι on stage μου φαινετε πως οτι και αν κανω θα φανει πολυ ποζερικο και σαν να νομιζω οτι παιζω σε καμια αρενα με καμια μπανταρα ξερω εγω... Αλλα απο την αλλη, το να καθομαι και ακινιτος ειναι βλακεια, θελει ια καπια ποζερια το ολο θεμα... Και μαλιστα πιο παλια που τραγουδουσα μονο, δεν ειχα τετιο κολιμα... Επεφτε τρελο headbanging κλπ (βεβαια τωρα δεν εχω μαλι για headbang).
Βεβαια, νομιζω οτι στο επομενο live θα ειμαι πολυ πιο χυμα, αλλα καμια ιδεα για το πως να ειμαι πιο ξεπεταγμενος; (το αλκοολ δεν παιζει, θα με κανει απλος να μην ξερω τι παιζω...)

[groovymood]

Τί σοβαρά προβλήματα που έχει ο κόσμος!!...

[Dr Bluz (G.K.)]

καμια ιδεα για το πως να ειμαι πιο ξεπεταγμενος;

O Iggy Pop εχει απαντησει στο ερωτημα σου πολλα χρονια πριν.
Προκλητικη ενδυμασια...

http://www.youtube.com/watch?v=bkcDvRc9vO0

[Dark_kronos]

Τί σοβαρά προβλήματα που έχει ο κόσμος!!...

Σοβαροτατα, δεν το συζιτω...! 

[lordi13]

εγω αν και δεν εχω κανει λαιβ ανχονομαι και μονο που το σκευτομαι αλλα οταν ειναι να κανω θα εχω μαθει τοσο καλα τα τραγουδια που δεν θα γινεται να κανω λαθος ααα και οταν προπονουμε μονος μου ειμαι παντα ορθιος ωστε να συνιθησω και να μην εχω προβλημα με το να καθομαι κλπκλπ

[Rock queen]

Ψάχνοντας στη google για το θέμα του άγχους έπεσα εδώ.Και είπα να πω κι εγώ τον πόνο μου!

Ίσως φταίει η απειρία μου,ίσως ο χαρακτήρας,ίσως τα κόμπλεξ δεν ξέρω πάντως στις εμφανίσεις (2 έχω κάνει μέχρι τώρα με κόσμο) τρέμω συθέμελα και γίνομαι ρεζίλι!!! Δεν μπορώ και να παιξω! Καταλαβαίνετε! Όμως την επόμενη φορά που θα παίξω έτσι με κόσμο (σ'ένα μήνα περίπου) αποφάσισα να το παλέψω ρε γ**ώτο!! Το θέμα είναι πως...



Γενικότερα είμαι πολύ αγχώδες πλάσμα αλλά θέλω πολύ να το αποβάλλω τουλάχιστον στην σκηνή!!

[Anaximandros]

Παίζει πολύ ρόλο η μελέτη του εκτελεστή και το δέσιμό του με τους υπόλοιπους. Ας σταθούμε στο δεύτερο. Έχει μεγάλη σημασία γιατί απ' αυτό προκύπτει πως για το άγχος ενός ατόμου, ευθύνεται άμεσα όλο το σύνολο. Όταν το σύνολο δεν είναι δεμένο, τα μέλη που το απαρτίζουν, δεν αισθάνονται σιγουριά. Αυτή η μη σιγουριά, δίνει την εντύπωση στον εκτελεστή ότι θα πέσει πάνω του ο τιτανικός ανά πάσα ώρα και στιγμή. Άγχος αν το συγκρότημα θα μπορέσει να υποστιρίξει το κομμάτι και διάφορα άλλα.

Αντίθετα, όταν το συγκρότημα είναι δεμένο, ξέρουν όλοι πως και σε περίπτωση καταστροφής του Cern, θα μπορέσουν να συνουσιάσουν απίστευτα, χωρίς να φοβηθούν τίποτα απολύτως. Τότε έρχεται το Groove!!!!!!!!!!!

Όλα αυτά, αν δε λάβουμε υπόψιν και το άγχος που δημιουργείται όταν πρόκειται για παίξιμο μπροστά σε κόσμο. Σκέφτηκα να μην το αναφέρω μιας και δεν είμαι και πολύ ειδικός και μιας κι ο ίδιος λόγω θεάτρου παλαιότερα έμαθα να μη χαμπαριάζω, οπότε δε μπορώ να μιλήσω.

[CLIFF EM ALL]

Παίζει πολύ ρόλο η μελέτη του εκτελεστή και το δέσιμό του με τους υπόλοιπους. Ας σταθούμε στο δεύτερο. Έχει μεγάλη σημασία γιατί απ' αυτό προκύπτει πως για το άγχος ενός ατόμου, ευθύνεται άμεσα όλο το σύνολο. Όταν το σύνολο δεν είναι δεμένο, τα μέλη που το απαρτίζουν, δεν αισθάνονται σιγουριά. Αυτή η μη σιγουριά, δίνει την εντύπωση στον εκτελεστή ότι θα πέσει πάνω του ο τιτανικός ανά πάσα ώρα και στιγμή. Άγχος αν το συγκρότημα θα μπορέσει να υποστιρίξει το κομμάτι και διάφορα άλλα.

Αντίθετα, όταν το συγκρότημα είναι δεμένο, ξέρουν όλοι πως και σε περίπτωση καταστροφής του Cern, θα μπορέσουν να συνουσιάσουν απίστευτα, χωρίς να φοβηθούν τίποτα απολύτως. Τότε έρχεται το Groove!!!!!!!!!!!

Όλα αυτά, αν δε λάβουμε υπόψιν και το άγχος που δημιουργείται όταν πρόκειται για παίξιμο μπροστά σε κόσμο. Σκέφτηκα να μην το αναφέρω μιας και δεν είμαι και πολύ ειδικός και μιας κι ο ίδιος λόγω θεάτρου παλαιότερα έμαθα να μη χαμπαριάζω, οπότε δε μπορώ να μιλήσω.

+100000000....επισης και εγω εχω το προβλημα του αγχους και γενικα ειμαι πολυ αγχωδης τυπος....στα live που εχω κανει που δεν ειναι και πολλα και τιποτα σπουδαια αγχωνομουν πολυ πριν αλλα κυριως στα πρωτα τραγουδια...πιστευω οτι κυριως ο λογος που ερχεται το αγχος τουλαχιστον για εμενα ειναι το αν θα αρεσουμε και αν θα εντυπωσιασουμε χωρις να κανουμε λαθοι και να μπορεσουμε να δειξουμε την πραγματικη αξια μας....λοιπον...πρωτον πολλοι ακουνε λιγοι καταλαβαινουνε οπως εχει αναφερθει οποτε παιξε κανε το κεφι σου διασκεδασε το και μην δινεις σημασια...απο πρωσοπικη πειρα εχω καταλαβει οτι αυτοι που σε κρινουν συνηθως σε ζηλευουν γιατι πολυ θα ηθελαν να ειναι στην θεση σου...!!!και πριν βγεις πιες καμια μπιριτσα να χαλαρωσεις βοηθαει....!!!

[Eagle Of Kamelot]

Nα προσθεσω πως παιζει ρολο και η σκηνη...οσο πιο πολυ ωρα εχεις περασει στη συγκεκριμενη σκηνη, τοσο πιο ανετα αισθανεσαι...οποτε φροντιστε στο soundcheck να μν εχετε το νου σας μονο στον ηχο, αλλα και στο χωρο της σκηνης, το τι βλεπεις και τι οχι απο αυτη, που βρισκονται τα υπολοιπα μελη του σχηματος κλπ...ολα αυτα βοηθανε...ειδικα αμα πατε να παιξετε σε ενα μαγαζι 3-4 φορες, θα δειτε οτι μετα θα ειστε πολυ ανετοι, σχεδον οπως στο προβαδικο...

[Anaximandros]

   Ένα κόμπλεξ που πιστεύω αξίζει να αναφερθεί, είναι αυτό που έχουμε όταν παίζουμε ως μουσικοί (εννοώ, όταν παίζουμε απλά ένα όργανο και δεν είμαστε και τραγουδιστές). Το έχω συναντήσει και σε μένα τον ίδιο, αλλά και σε άλλους, πολύ καλύτερους από 'μένα, ακόμη και σ' αυτούς απ' την πιάτσα.
   Παίζουμε ένα τραγούδι, πχ ένα τσιφτετέλι κι απ' την ανάγκη μας να δείξουμε ότι ξέρουμε πολλά, χώνουμε μέσα και πιο φανκ μπασογραμμές, και περίεργα ρυθμικά κολπάκια. Ώσπου στις 3 ώρες παιξίματος, έχει πια καταντήσει αηδία. Χώνει ο ένας, χώνει ο άλλος, χώνω εγώ, χώνει ο ντράμερ, ο πιανίστας, ο μπουζουξής.
   Είναι σα να θαρρούμε ότι έτσι, θα αποδείξουμε κάτι στους συναδέλφους μας και στους από κάτω πιθανόν μουσικούς που θα υπάρχουν. Τελικά, ακούς ένα "Πότε Βούδας Πότε Κούδας", όπου δεν καταλαβαίνεις ισχυρό, ασθενές, ρυθμό, αρμονία, μελωδία, χώρια που πετάμε έξω τον τραγουδιστή (αν κι αυτοί, ακόμη και τέταρτα να τους παίζουμε, πάλι έξω θα πεταχτούν).
   Το καλοκαίρι, είχα τη συγκεκριμένη συζήτηση μ' έναν πολύ καλό ντράμμερ, με τον οποίο είχαμε παίξει σε εξτραδάκι κι είχα κάνει αρκετά τέτοια κολπάκια. Τελικά, παρατηρείται στην πιάτσα ότι οι μαέστροι κι οι ορχήστρες, προτιμάνε μουσικούς που να μη χώνουν κολπάκια και να είναι πάνω απ' όλα σταθεροί, βράχοι, ακλόνητοι, παρά κολπατζήδες.

[kopaniamento]

κάποιοι άλλοι παράγοντες που βοηθάνε στο άγχος είναι:

• Ο αυτοσχεδιασμός στα τραγούδια αντί του τυφλού copy paste. Όταν θές να παίξεις ένα τραγούδι ακριβώς όπως στην studio έκδοση, είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις λάθος, όταν το κάνεις θα φανεί πιο άσχημα, και σου περιορίζει γενικότερα την ελέυθερία. Το να αυτοσχεδιάζεις έστω σε κάποια σόλο, ή να φέρνεις την φωνή στα μέτρα σου, σου δίνει μια καλύτερη αίσθηση δημιουργίας, αντί της αυστηρής εκτέλεσης που φέρνει από πολλές απόψεις σε μια αίσθηση "διαγωνίσματος".
• Ο αυτοσχεδιασμός με την μπάντα. Αν έχετε δεθεί σε επίπεδο jam-αρίσματος, γενικότερα βοηθάει στο δέσιμο του συγκροτήματος, και αν γίνει και κάπιο λάθος, θα συννενοηθείτε πιο έυκολα να επανέλθετε.
• Οπωσδήποτε λίγο παίξιμο/ζέσταμα έστω και με απλές ασκήσεις λίγο πριν την εμφάνιση. Πας που πας να παίξεις κρύος από το άγχος,  μην έχεις και κοκκαλωμένα δάχτυλα..
• Κάποια σοβαρότητα στο φτιάξιμο του ήχου (soundcheck apo νωρίς, καλά ρυθμισμένες επιλογές στα πολυεφέ κτλ), όπως και καλή κατάσταση των οργάνων (στρωμένες καινούργιες χορδές, check-αρισμένα ηλεκτρικά) για να αποφύγουμε τις αναμενόμενες αναποδιές.
• Ξεκούραση από τις πρόβες τις τελευταίες μέρες, γιατί αν κάνεις πρόβες μέχρι την τελευταία μέρα, θα κάψεις όλο το mojo.
• Λίγος χαβαλές με την μπαντα πριν το live, μπυρίτσες κτλ
• Φιλαράκια μέσα στο κοινό ειδικά αν δεν είναι ξενέρωτοι και κάνουν και λίγο τζερτζελέ.

[conny]

Και το βασικότερο: ΔΕΝ είναι ανησυχητικό να αγχωνόμαστε.Το ανησυχητικό θα ήταν να ΜΗΝ αγχωνόμαστε!!!!Δε θυμάμαι ποιος μεγάλος ηθοποιός το είχε πει, αλλά όποιος δε νιώθει τρακ ή είναι ένας αναίσθητος και μισός ή υποτιμάει το κοινό του ("και χάρη σας κάνω που παίζω, άμουσοι!!!!!")!


Οπότε... το τρακ είναι φυσιολογικό και συμβαίνει σε όλους!Κι εδώ που τα λέμε, έχει και την πλάκα του!Κι αν δεν υπήρχε αυτό, δε θα νιώθαμε τόσο έντονα τον ενθουσιασμό μετά ("ναιαιαιαιαιαιαιαιαι,τα κατάφερααααααααααα,έσκισα!!!!!!!!" κλπ. κλπ. )!


Αλλά πέρα από αυτά...μπορεί κανείς να μου εξηγήσει γιατί μπροστά στους γονείς μου αδυνατώ να τραγουδήσω ή να παίξω ή ακόμα και να πω ένα ποίημα;;;Δεν νιώθω τρακ τόσο πολύ,βασικά είναι κάτι σαν ...ξενέρωμα, να το πω...Είχαμε γιορτές στο σχολείο και τους ζητούσα να μην έρθουν, γιατί ένιωθα άβολα μπροστά τους...Δεν είναι φόβος ότι θα με κριτικάρουν, ίσα ίσα, μόνο αυτό δεν κάνουν!!! Αλλά απλά ντρέπομαι, ενώ με εντελώς ξένους ανθρώπους δεν έχω πρόβλημα!Και να φανταστείτε ότι όταν ήμουν έντεκα χρονών, ψοφάγαμε με τα ξαδερφάκια μου να τους παίξουμε κάτι παραστασούλες (με το ζόρι τους βάλαμε τελικά να κάτσουν... ).Άμα δεν έπαιζα μπροστά τους το ρόλο μου, ντυμένη με κάτι αυτοσχέδια κοστούμια , θα έσκαγα!!Κι από κει και μετά...ξαφνικά μπαμ, κομπλάρω ακριβώς με αυτούς τους ανθρώπους (που τελικά δε μας κριτικάρανε καθόλου). Δεν είναι εντελώς παλαβό;;;;;;;;;;;;

[Anaximandros]

κάποιοι άλλοι παράγοντες που βοηθάνε στο άγχος είναι:

• Ο αυτοσχεδιασμός στα τραγούδια αντί του τυφλού copy paste. Όταν θές να παίξεις ένα τραγούδι ακριβώς όπως στην studio έκδοση, είναι πολύ πιο εύκολο να κάνεις λάθος, όταν το κάνεις θα φανεί πιο άσχημα, και σου περιορίζει γενικότερα την ελέυθερία. Το να αυτοσχεδιάζεις έστω σε κάποια σόλο, ή να φέρνεις την φωνή στα μέτρα σου, σου δίνει μια καλύτερη αίσθηση δημιουργίας, αντί της αυστηρής εκτέλεσης που φέρνει από πολλές απόψεις σε μια αίσθηση "διαγωνίσματος".
• Ο αυτοσχεδιασμός με την μπάντα. Αν έχετε δεθεί σε επίπεδο jam-αρίσματος, γενικότερα βοηθάει στο δέσιμο του συγκροτήματος, και αν γίνει και κάπιο λάθος, θα συννενοηθείτε πιο έυκολα να επανέλθετε.

   Κοίτα, συμφωνώ στο ότι ο αυτοσχεδιασμός καταπραΰνει το άγχος. Επίσης, συμφωνώ στο να μην παίζει κανείς τα κομμάτια σαν το στούντιο. Το θέμα που υπάρχει τώρα με τον αυτοσχεδιασμό, είναι ότι για να γίνει, θα πρέπει να υπάρχει μία ωριμότητα και σαν σύνολο στο παίξιμο της μπάντας, αλλά και ατομικά. Δηλαδή, είναι δυνατόν σ' ένα ροκ κομμάτι να αυτοσχεδιάσεις πάνω σε ροκ μοτίβα και να ταιριάζει, γίνεται αν έχεις φαντασία, να αυτοσχεδιάσεις σε τζαζ μοτίβα και ν' ακουστεί σα να ήταν το πιο ιδανικό μουσικό ταίριασμα. Όταν όμως, αυτή η ωριμότητα δεν υπάρχει, τότε γίνεται ακριβώς αυτό που περιγράφω στο πιο πάνω ποστ μου, με αποτέλεσμα, όχι και τόσο ωραίο.

Και το βασικότερο: ΔΕΝ είναι ανησυχητικό να αγχωνόμαστε.Το ανησυχητικό θα ήταν να ΜΗΝ αγχωνόμαστε!!!!Δε θυμάμαι ποιος μεγάλος ηθοποιός το είχε πει, αλλά όποιος δε νιώθει τρακ ή είναι ένας αναίσθητος και μισός ή υποτιμάει το κοινό του ("και χάρη σας κάνω που παίζω, άμουσοι!!!!!")!

   Κοίτα, αν η μπάντα, έχει μελετήσει ακριβώς τι θα παίξει και το 'χει λιώσει, με αποτέλεσμα το παίξιμο να είναι πλέον κάτι τόσο απλό κι εύκολο σαν το περπάτημα, τότε το άγχος δεν υπάρχει (δεν αγχώνεσαι όταν είναι να περπατήσεις). Συνήθως το άγχος υπάρχει, όταν κάποιος δεν έχει μελετήσει πλήρως. Και στα πλαίσια της μελέτης, εμπεριέχεται η έννοια της οργάνωσης, οπότε σαφώς και θα υπάρχει πρόβλημα αν ο ήχος δεν είναι καλός, που σημαίνει ότι η μελέτη θα πρέπει να γίνει και με τον ήχο, πράγμα πολύ δύσκολο, γιατί όταν μπαίνει ο κόσμος στο μαγαζί, ο ήχος αλλάζει. Εκτός αν το τραβήξουμε πολύ κι εκπαιδεύσουμε τους μουσικούς για τις πιο άθλιες συνθήκες, σαν τους Οϋκάδες, που τους κάνουν τεχνητό πνιγμό  Κι αν δεν παρατήσουν τη μουσική μετά απ' αυτό, αν δεν τους πέσει κι η διάθεση, σίγουρα θα είναι ένα λάιβ καλό και χωρίς άγχος.

Κι αν δεν υπήρχε αυτό, δε θα νιώθαμε τόσο έντονα τον ενθουσιασμό μετά ("ναιαιαιαιαιαιαιαιαι,τα κατάφερααααααααααα,έσκισα!!!!!!!!" κλπ. κλπ. )! 

Μην το λες. Τον ενθουσιασμό, το νιώθεις καθαρά σ' αλληλεπίδραση με τον κόσμο. Αν τους ενθουσιάζεις, ενθουσιάζεσαι, είτε έχεις άγχος, είτε όχι. Ο κόσμος, πάντα σ' ενθουσιάζει και σε κάνει να γουστάρεις και να θες να παίξεις καλύτερα. Φαντάσου τώρα να παίξετε ένα τραγούδι και να 'ναι από κάτω τρεις παρέες που να το γουστάρουν. Χαμός θα γίνει! Αν πάλι, είναι κανείς αχάριστος, μπορεί να 'χει άγχος, να ενθουσιάσει τον κόσμο και να μην ενθουσιαστεί εκείνος (μου 'χει τύχει πολλές φορές με τραγουδιστές).