Λοιπόν ρε παιδιά, είχαμε πάει το καλοκαίρι με κάτι φίλους μου σε ένα είδος κατασκήνωσης στο βουνό, για μια εβδομάδα. Μια νύχτα λοιπόν, πήραμε τις κιθαρούλες μας και κάτσαμε ήσυχα ήσυχα κι αρχίσαμε να παίζουμε. Παίζαμε απ' τις δέκα μέχρι τις τρείς τη νύχτα, και παίξαμε ΠΟΛΥ καλά στην αρχή. Μουβγαίναν και τα σολάκια, δεν φαλτσάραμε κιόλας... Αυτό που δεν είχα προσέξει ηταν πως σιγά σιγά μαζεύτηκαν καμιά πενηνταριά άτομα, και κάθισαν και άκουγαν. Όταν λοιπόν τους είδα, άρχισα να ιδρώνω, να κάνω μαλ***ες, ξέρετε, τάχετε περάσει. Ε, αυτό ήταν. Έβαλα τα δυνατά μου, το ξεπέρασα.
Μόνη λύση είναι να το αντιμετωπίσεις. Βγές στη σκηνή, και πές μέσα σου, Σιγά ρε μεγάλε, δίσκο θα βγάλω? Όπως θέλως παίζω, κι αν κάνω κανα λάθος, πολύ που με νοιάζει!!!
Άμα δεν σε νοιάζει, θα κάνεις και κείνο το κολπάκι που σκέφτηκες μα φοβάσαι πως δεν θα πετύχει, θα παίξεις πιο ανετα. Μην αποφεύγετε να δείτε τους θεατές ρε παιδιά.... Να σε δούν να παίζεις ήρθαν, όχι να σε λυντσάρουν....
Παρεπιπτόντως, ο δικός μου ο γέρος, δεν νευριάζει με το τί παίζω. Μου λέει " ΄πώς το παίζεις έτσι το Black Dog παιδάκι μου, έτσι το παίζει ο Jimmy Page?" ή " σε πειράζει η κλασσική, παίζε και κανα Rory Ghallaher που μ' αρέσει...ή δεν μπορείς? χαχαχαχααχαχα..." κι εγώ τα παίρνω στο κρανίο και μούρχεται να το φορέσω τον ενισχυτή στο κεφάλι........
