Ήταν ένα μελαχρινό απόγευμα τ'απρίλη.
Ο ήλιος πήγαινε να καθίσει πίσω απ'το λιμάνι της πόλης
και έβαφε τον ουρανό με λογής αρρωστημένα χρώματα,
καθώς το νέφος της πόλης αλλίωνε τις αχτίδες του.
Τότε λοιπόν αποφάσισα να ξεφυλλίσω το παρελθόν μου.
Κοίταξα παλιές φωτογραφίες και κατάλαβα ότι οι
φωτογραφίες είχαν κάτι απ αυτό που εμείς δεν είχαμε πια.
Ο χρόνος είχε περάσει τόσο γρήγορα.Oι μέρες περνούσαν
από πάνω μου, όπως οι εικόνες στο σινεμά.
Προς στιγμήν μελαγχόλησα, γιατί θυμήθηκα ανθρώπους,
που δεν ήταν πια κοντά μου. Αλλά θα μου πεις, έτσι δεν
συμβαίνει παντα? να έρχονται και να φεύγουν απ' τη ζωή μας
άνθρωποι, αγάπες, φίλοι, τόποι, χρόνια και συναισθήματα...
Μετά όμως σκέφτηκα ότι υπάρχει το αύριο που με περιμένει.
Θα άρχιζα λοιπόν μία νέα παρτίδα στο παιχνίδι που το λένε Ζωή!
Έκλεισα λοιπόν το παρελθόν μένοντας με μια γεύση λύπης και
χαράς ταυτόχρονα.. Μπορεί σ' εμένα να συμβαίνει κάτι
παράξενο, να βρήκαν την ψυχή μου η λύπη και η χαρά
για να παίξουν το κυνηγητό τους.. Και τρέχουν πολύ γρήγορα
αυτές οι δύο.....
