Μάταια προσμένω να φανεί
στο άδειο πέλαγο πανί
στη νύχτα μονοπάτι
όσα περίμενα καιρό
τα ‘πνιξε ο χρόνος στο νερό
κι η θάλασσα στο αλάτι
δώσε μου ύπνε μια αφορμή
αφού μου πάρεις το κορμί
το νου να πάω ταξίδι
πλοίο να πάρω της γραμμής
να βγω απ’ τα όρια της γης
κι απ’ της σιωπής το στρείδι
σελήνη βγες για να λουστώ
μέσα στο φως σου το ξανθό
βρέξε ουρανέ συμπόνια
να γίνουν νέα τα παλιά
να γίνουν μαύρα τα μαλλιά
να ξορκιστούν τα χρόνια
Απ’ όσα αγάπησε η ψυχή
άλλα κλεισμένα στο γυαλί
κι άλλα πεθάναν ήδη
κλείδωσε η νύχτα τα όνειρα
κι εγώ γυρεύω σιδερά
να φτιάξω αντικλείδι
