Μια φλόγα που μου καίει διαρκώς την ψυχή
Σαν τις φωτιές της κόλασης αναδύθηκαν στη γη..
Σαν μικρά βασανιστήρια μου τρων τα σωθικά..
Και καράβια τρύπια χάθηκαν σαν βγήκαν στ'ανοιχτά...
Μια μελωδία παράξενη τριγυρίζει στο μυαλό μου
Δε χάνεται, δε σβήνει, αυτό θα ναι το μαρτύριό μου..
Γιατί δε ξεριζώνεται, γιατί να μην ξεχνιέται;..
Γιατί να στέκεται εδώ, γιατί να μ'απαρνιέται..
Πού ναι οι χαραμάδες με φως που έβρισκα παλιά;..
Ποιος να τις έκλεισε, γιατί να σβήσαν πια;...
Ένα χρώμα σκοτεινό τριγύρω, παντού..
Κ η μελωδία ξανά με πηγαίνει κάπου αλλού..
Τι κι αν δε θέλω να πάω εκεί που με βγάζει
Δε μπορώ ν'αναπνεύσω, με πνίγει, μ'αρπάζει..
Τι κι αν στα πόδια μου θέλω κ πάλι να σταθώ
Χάμω με βάζει, με πλακώνει, πώς μπορώ ν'αντισταθώ...
