Κοιτώ την Μάνα λυπημένη,
για τον Πατέρα όλο μίλα,
για δυσκολίες και αγώνες,
για χρόνια αγάπης αληθινά.
Σε άλμπουμ βλέπω να μιλάει,
κρυφά να του χαμογελά,
μ’ ένα δάκρυ να ζητάει,
γρήγορα να βρεθούν ξανά.
Περνούν τα χρόνια μεγαλώνω,
και χάνω πρόσωπα γνωστά,
φίλους-αδέλφια και Πατέρα,
άραγε ποιος έχει σειρά.
Βλέπω την μάνα να γελάει,
την εγγονή της να κράτα,
Θεέ μου γλυκά να ψιθυρίζει,
τέτοια ευτυχία πότε ξανά.
Περνούν τα χρόνια μεγαλώνω,
κάποιες στιγμές μελαγχολώ,
μα ένα φιλί από την Μάνα,
μου δίνει δύναμη να ζω.
Περνούν τα χρόνια μεγαλώνω,
κάποιες στιγμές μελαγχολώ,
μα ένα φιλί από την κόρη,
Θεέ μου είναι αρκετό.
