Τα βροχερά απογέυματα κρύβουν το μυστικό τους,
Σε λασπωμένες γειτονιές με θαμπωμένα φώτα…
Πίσω απ’ τα τζάμια, τα θολά, ιδρωμέν΄ από τα χνώτα,
Που στέκονται δειλές γριές… και κάνουν το σταυρό τους…
Τα βροχερά απογεύματα κρύβουνε μιαν οδύνη…
Μες στις βιτρίνες μαγαζιών με ξηλωμένες τέντες…
Σε καφενεία θλιβερά, που ακούς δυό-τρείς κουβέντες…
Και σε τραπέζια που βρωμούν αλκοόλ και νικοτίνη…
Αυτά τα απογεύματα στάζουν τη μοναξιά τους,
Σ’ άδειες πλατείες, ερημικές με βρώμικα πλακάκια…
Σε ξεχασμένα « Σ’ αγαπώ », που μείναν στα παγκάκια
Κι οι ώρες τα σιγοσβήνουνε, δειλά στο πέρασμά τους…
Άλλοτε πάλι φέρνουνε μια θλίψη ή ένα αστείο…
Μες σε λιμάνια, σε σταθμούς, σε προσμονές μεγάλες…
Σε νοτισμένους χωρισμούς απ’ τις βροχής τις στάλες
Και σε σφιχταγκαλιάσματα με μουσκεμένα « …αντίο »
Τα βροχερά απογεύματα… Καταμεσίς του δρόμου,
Φοράω κοντόμανικο κι ίσως θα πείτε: «…τρέλλα…»,
στέκομαι κάτω απ΄ τη βροχή και δεν κρατώ ομπρέλα…
Τα βροχερά απογέυματα θρηνώ τον εαυτό μου…
