"....ο ποιητής, άφησε την τελευταία του πνοή στο εικοστό έκτο χιλιόμετρο της εθνικής οδού εφηβείας-ονείρου, όταν η πένα που αεροβατούσε με ιλιγγιώδη ταχύτητα συγκρούστηκε μετωπικά με την, αντίθετα κινούμενη, απουσία.
Η άνοιξη τον ανέσυρε νεκρό από τα συντρίμια και σύμφωνα με τις πρώτες ενδείξεις μοιραία στάθηκε η χρήση της ζώνης ασφαλείας. Ο ποιητής δεν πρόφτασε να απεγκλωβιστεί πριν η πένα του γίνει παρανάλωμα δια χειρός.
Η πιθανότητα δόλου απ' την απουσία αποκλείστηκε αφού η πένα του ποιητή βρέθηκε, άγνωστο ακόμα υπό ποίες συνθήκες, στο αντίθετο ρεύμα."
(από τις εφημερίδες, 14-2-06)
"... πλήθος κόσμου αδιαφόρησε για το τέλος του αδικοχαμένου ποιητή... στην τελευταία πράξη της κωμωδίας μόνο ο ίδιος μπόρεσε να δακρύσει, στο άκουσμα του επικηδείου, που ο ίδιος φρόντισε να γράψει πριν η μοιραία πένα του σωπάσει για πάντα..."
(από τις εφημερίδες, 15-2-06)
" ε π ι κ ή δ ε ι ο ς "
Ακουμπισμένος καταγής ο λόγος μου αυλακώνει
τα πλούσια της ποιητικής της ύπαρξής μου εδάφη
χυμούς υπόγειους ποθεί να πιεί, μα δε ριζώνει
κι ετούτης της απόγνωσης τους κόπους καταγράφει.
Τα ίχνη που αφήνει πίσω του με σκόνη τα σκεπάζω
και διαπιστώνω ατάραχος το "μάταιο" του σκοπού μου
είναι που -απλώς- συνήθισα την πένα να διατάζω
λόγια να γίνονται οι ζωές που δεν ειν' του χεριού μου!!!
Κάποτε ήμουνα στερνός του έρωτα ακρίτας
μιας χώρας άγρυπνος φρουρός και μόνος κάτοικός της
αιώνιος της διαφεντευτής χωρίς το φόβο ήττας
της επικράτειας τσιφλικάς και ηγέτης φυσικός της...
Κι άλλοτε απ' το Βενέτικο ως της Νηράς τον κάβο
για μένα ήταν οι θάλασσες και οι ανέμοι πρίμα
αφού είχα βρει τη δύναμη τα πάθη μου να θάβω
οι πελαγίσιοι πειρασμοί αλλού έψαξαν για "θύμα"...
Κορφίζει το παράπονο σα λάδι μεσ' στο πιάτο
πάλι μιλάω για ζωή που δε μπορώ να ζήσω
νόμισα με τα "ποιήματα" πως πάω παρακάτω
μα σα φελλοί όλα πλέουν εκεί κι ούτε να ναυαγήσω
μπορώ! αφού από πάνω τους πιάνομαι και επιπλέω
όπως και τώρα, ώρα καλή, που τ' αδιέξοδό μου
μια ιστορία έπλασε που ολόγυμνος σας λέω
και νόμισα ότι ποιητής είμαι.... αλλοίμονό μου!!!
