"...κι οι δαίμονές μου ευθύνες να μού ζητάνε
που δεν πρόλαβα το "πρέπει" να σκεφτώ..."
Οι "δαίμονές" πάντοτε θα μάς ζητούνε ευθύνες ,
αφού εμείς τούς θελήσαμε κι εμείς τούς κάναμε δικούς μας ,
δικούς μας αποκλειστικά .
Δικοί μας οι "δαίμονες" , δική μας και όλη η ευθύνη .
Μα όμως τα "πρέπει" , όλα τα "πρέπει" ,
δεν είναι δικά μας αποκλειστικά .
Τα περισσότερα τα κληρονομήσαμε και τα υπόλοιπα τα καλλιεργήσαμε εμείς .
Αυτό είναι : "Η δυναστεία τών πρέπει" .
"...Έλα ,
κάπου εκεί για να με βρεις ,
στο ποτέ πια..."
Και πώς γίνεται να ζητώ να έρθουν να με βρούνε στο "ποτέ πια" ?
Ποτέ δε θα με βρούνε .
Μα όμως τότε , σε τι φταίνε τα πρόσωπα τα άλλα ?
Με ένα "ποτέ πια" πώς και θα γίνει μού μιλήσουν ?
Στο "ποτέ" θα ακούσω κι αν μού μιλήσουν .
"...Η φυλακή μου χωρίς τοίχους ,
πώς να βγω ,
ανύπαρκτου κλειδιού έγινα επαίτης..."
Φυλακές και τείχη που χτίσαμε εμείς όλο τριγύρω μας
δεν έχουν κλειδί εκεί απέξω .
Μέσα μας , μόνο μέσα μας το μοναδικό "κλειδί" .
"...ποινή αόριστη εκτίω στο Θεό
τής ύπαρξής μου ζήτησε να γίνω καταθέτης..."
Μα γιατί ωφείλει να είναι πάντοτε ένας "Θεός" που μάς ζητάει κάτι ,
και όχι όλοι οι άλλοι άνθρωποι , τα τόσα άλλα ανθρώπινα όντα ,
όπου μάς ζητούν ή από εμάς απαιτούν τόσα μα τόσα πολλά κι όχι ένα κάτι ?
"...Μάθε ,
όποιος μιλάει με την πένα , τ' αληθινά του ζει δύο φορές..."
Τώρα , γιατί αυτό ?
Δηλαδή όποιος μιλάει με το στόμα αυτά που λέει δεν είναι αληθινά επειδή δεν τα γράφει ,
για μήπως δεν τα ξαναζεί επειδή τα λέει , τα μιλάει ?
Όμορφο το ποιήμα σου , Κατερινιώ , αληθινά .
Μοναδική μου αντίρρηση παραμένει η μία και παλιά :
γιατί μία γυναίκα να γράφει σε πρόσωπο αρσενικό ?
Σε τι εξυπηρετεί αυτό ?
Κι αν ακόμη "ο άνθρωπος" έχει μπροστά του άρθρο αρσενικό
αυτό δε σημαίνει τίποτε .
Μία γυναίκα γιατί να μη γράφει με άρθρο θηλυκό ?
Εάν ωφείλουμε να καταργήσουμε τα άρθρα γιατί ωφείλουμε να κρατήσουμε μονάχα το αρσενικό ?
Κι αν πάλι δεν έχουμε κάτι ουδέτερο γιατί τότε να επιμένουμε στο αρσενικό ?
Πάντοτε με πολλή-πολλή αγάπη .
