Δε μπορώ να το μελοποιήσω με τίποτα, αν και κάτι έχω κάνει με το ρεφραίν.
"Έχει ένα χρώμα θλιβερό η νύχτα κόκκινο,
και μια ιδέα από τ' άρωμα το βρόχινο.
Μπλέκω τη γεύση του κρασιού με τη δική σου,
θολή η εικόνα σου κι αέρας η φωνή σου.
...Μέσα στην πόλη την παλιά σχεδόν χαράματα,
ψάχνω στα δίχτυα σου να βρω μια χαραμάδα,
άμα μπορούσα θα σε κοίταζα κατάματα,
μα τρέμει ο ίσκιος μου στην άκρη του καιάδα.
Έχει ένα χρώμα θλιβερό η μέρα γκρίζο
κι εγώ στις ίδιες γειτονιές ξαναγυρίζω.
Δε μένει τίποτα να με κρατάει στα ίδια
και ξεκινώ μακριά σου αγύριστα ταξίδια".
Αφιερωμένο στην εποχή που γράφτηκε.
