Minotaur, σ'ευχαριστώ για τα ενθαρρυντικά λόγια, αλλά πρέπει βέβαια να το ξαναπροσπαθήσω αρκετά. Υπάρχουν πολλά που ακούει κανείς κατά καιρούς για ένα τέτοιο σόλο. Πως είναι απλώς παπατζηλίκια και δεν υπάρχει αίσθημα, πως αυτό δεν είναι μουσική, πως πρέπει να είναι κομπλεξικός κανείς για να θέλει να παίζει τέτοια, κλπ.
Αυτό που καταλαβαίνω για το σόλο είναι το εξής. Ο Eddie σκεφτόταν ελεύθερα πάνω στην κιθάρα από μικρός, απλά τη βλέπει με άλλο μάτι.
Και αυτό αφορά το παίξιμο πρώτα. Mελετούσε άλλους κιθαρίστες, δεν είναι μόνο αυτά που έχει δηλώσει, φαίνεται. Δηλαδή όσον αφορά κάποια πολύ θεμελιώδη ύλη την είχε βγάλει με προσοχή και αυτό βέβαια προσθέτει στο ότι είναι ένας ολοκληρωμένος κιθαρίστας. Αλλά από κει και πέρα, ο Van Halen ήταν και είναι ο άνθρωπος που του αρέσει η εφευρετικότητα. Αν του γλιστρήσει το χέρι και ακουστεί καλά, δε θα το αφήσει να πέσει στο πάτωμα, θα καθήσει να το κάνει μουσική. Το σόλο του Beat it είναι γεμάτο από αυτή τη φιλοσοφία, έχει πολλά από τα κόλπα και τα περίεργα του ανθρώπου αυτού μαζεμένα σε ένα εντυπωσιακό πακέτο. Τα χρόνια εκείνα δεν υπήρχε άλλος που να είχε ψάξει τόσα στην κιθάρα και που να μπορούσε να shred-άρει κιόλας, όπως το να σου πάιξει το "I'm the One" (σήμερα είναι αλλιώς τα πράγματα, π.χ. είχα γνωρίσει ένα Ρώσο κιθαρίστα που ίσως να είναι ό,τι πιο εφευρετικό έχω δει στη ζωή μου σε ήχους κλπ. - είναι και στο χαρακτήρα του καθενός το πως θα δει την κιθάρα). Βέβαια μην ξεχνάμε πως τότε στην πιάτσα υπήρχαν και άτομα όπως ο David Gilmour, ο οποίος είχε τραβήξει ένα τελείως διαφορετικό δρόμο όσον αφορά την ταχύτητα παιξίματος, αλλά που το παίξιμό του ήταν και είναι ολόκληρη επιστήμη, όχι μόνο από πλευράς εξοπλισμού (αδίκως εστιάζεται εκεί η προσοχή με τον Gilmour), αλλά και από πλευράς bending και vibrato, δύο στοιχεία για τα οποία δε μπορεί να σε βοηθήσει κανένας δάσκαλος από ένα σημείο και μετά.
O Van Halen, όπως νότα προς νότα σχεδίαζε τα tricks του στη μουσική, έτσι και σε ένα στάδιο πήγε σε luthiers και τους ζήτησε χαλαρά να του βάλουν lock στο τρέμολο, να του βιδώσουν τους μαγνήτες στο ξύλο (διότι αυτό προσθέτει μια ατάκα σε hammer-on/pull-off και tapping και βοηθάει τις νότες να ακούγονται καθαρότερα και βγάζει τις αρμονικές πιο πιστά), πήγε σε ηλεκτρονικούς να του επανασχεδιάσουν το κύκλωμα με τις λάμπες που υπεροδηγούνται για να μπορέσει να βγάλει τις μεσαίες συχνότητες με ευκρίνεια, έκανε πολύ λογικά και σταράτα πράγματα, ακριβώς επειδή δεν προσπαθούσε να αντιγράψει το tone του Hendrix ή του Clapton, αλλά επειδή ήταν συνειδητοποιημένος επάνω στο τι ήθελε. Ήταν ψαγμένος μουσικός και είχε προσωπικότητα. Τώρα πολλά όσον αφορά τον εξοπλισμό του είχαν και στόχο την προώθηση από τις μεγάλες εταιρείες κιθάρων/ενισχυτών που πολύ σοφά έπεσαν με τα μούτρα επάνω του, διότι ήταν ο σωστός άνθρωπος που ενδιαφερόταν για trick και exotic tones επάνω σε pop-rock σκηνή (o Gilmour που είχε ξεφύγει με την ψυχεδέλεια είχε ήδη εξοπλισμό που έπρεπε να είσαι πάμπλουτος για να αποκτήσεις και η αγορά ποτέ δεν τον έκανε εξώφυλλο στο Guitar World, τουλάχιστον όχι κάθε τρίμηνο, διότι ο Gilmour δεν ήταν αυτός που θα σου πουλούσε μισό εκατομμύριο 30-άρηδες ενισχυτές).
Που θέλω να καταλήξω. Και στο παίξιμο και στον εξοπλισμό είναι καλό να βάλουμε κάτω ένα σόλο σαν το Beat it και να το ψειρίσουμε με τις ώρες. Και οι δύο αυτές διαστάσεις του Beat it είναι θησαυρός όσον αφορά τον πλούτο πληροφοριών που εμπεριέχουν. Από την άλλη, πιστέυω πως προηγείται το παίξιμο, το προσωπικό παίξιμο, και έπεται ο εξοπλισμός, ο προσωπικός εξοπλισμός. Με το να πας στο σπίτι του Van Halen και να παίξεις με τον αυθεντικό εξοπλισμό του δε θα πλησιάσεις τον τρόπο που σκέφτεται και το χαρακτήρα του πατήματός του πάνω στην ταστιέρα και του γρατζουνίσματός του στις χορδές. Αλλά είμαι σίγουρος πως ο Van Halen θα ενδιαφερόταν να πάει στο σπίτι του οποιουδήποτε και να πάρει ιδέες (έμπνευση, όχι να αντιγράψει) και για το παίξιμο και για εξοπλισμό (το έχει δείξει η ιστορία πως είναι τέτοιας προσέγγισης μουσικός). Αλλά όλα πηγάζουν από το ότι ο Eddie έχει προσωπικότητα και σαν άνθρωπος και σα μουσικός. Τώρα το ότι υπήρξε stageman σε pop-rock genre είναι δική του επιλογή, αυτό φαίνεται να γούσταρε και σ'αυτό είναι καλός. Το μάθημα για όλους μας είναι το να συζητήσουμε τις ιδέες του και να κοιτάξουμε να δούμε αν και πως μπορούμε να αξιοποιήσουμε κάτι για μας από όλα αυτά, για τη δική μας εκφραστικότητα.
Συνεπώς προτείνω να κάνουμε post διάφορα versions του σόλο, αλλά όχι για να κάνουμε διαγωνισμό πιστότητας. Έχω ακούσει το ίδιο σόλο από άλλους κιθαρίστες παιγμένο με πάρα πολύ ενδιαφέρον ύφος και εδώ είναι η μαγεία. Βέβαια το σωστό παίξιμο πρέπει να είναι σοβαρή προϋπόθεση και αυτό είναι μια πρόκληση. Αλλά ο καθένας μπορεί να το παίξει σωστά με το προσωπικό ύφος του, είμαι σίγουρος πως θα διάλεγε και διαφορετικό εξοπλισμό από ό,τι ο Eddie...
