Δεν ξερω ακριβως τι θα επρεπε να κρινω..
Τον κιθαριστα των Floyd ή τον David Gilmour? Ειλικρινα παντα εχω αυτο το διλημμα, με καθε καλλιτεχνη που αποφασιζει να ακολουθησει τη δικη του καριερα.
Σιγουρα ειναι ενα αλμπουμ με αρκετες επιρροες απο παλια κομματια των Floyd ( ιδιαιτερα οι αλλαγες στα σολο ). Ομως ειναι και ενα αλμπουμ που κοβει επιτελους την πορεια του θρυλου των Floyd. Αυτο με χαροποιει, γιατι δειχνει εναν καλλιτεχνη ωριμο να αποτιναξει απο πανω του το ονομα που εφερε μεσα στη μπαντα.
Ο Gilmour δεν εχει αλλαξει τιποτα στο παιξιμο του. Εχει αλλαξει στην αποψη του για το πως γινεται μια παραγωγη, στο τροπο που πρεπει να εγγραφονται τα φωνητικα και στο τροπο που θα πουλησει το προϊον...
Ισως αυτο που "στεναχωρει" ολους μας, ειναι οτι δεν ακουσαμε ενα συνεχομενο concept album..Κανενα ροκ συγκροτημα ομως πλεον δεν παρουσιαζει κατι τετοιο! Δεν ειναι εφικτο, και το αποδεικνυει και ο Gilmour...Μικρα κομματακια, με παντελη απουσια μεγαλου μονοκομματου τραγουδιου, με ψυχεδελικα στοιχεια...
Πρεπει να το παρουμε χαμπαρι..Αυτος ειναι ο παππους Gilmour..ο ωριμος...δεν ειναι ο νεαρος ψυχακιας, που μαζι με τον waters και τον alans, εκαναν την παραγωγη του dark side of the moon. Ειναι ενας ανθρωπος που θελει να φτασει στην ακρη του κοσμου για να βρει την ησυχια του..να αγαπησει και να τραγουδησει γι'αυτο...να ηχογραφησει με την ησυχια του...Αυτο εμενα μου αρκει για να ακουσω το album σαν δουλεια του Gilmour..και οχι των Floyd..
Και για οποιον δεν καταλαβε, βρισκω το album ως μια ρομαντικη δουλεια με χαμηλη ποιοτητα παραγωγης ( κατι "π" πχ, κατι "σ" ή κατι παραξενες μιξεις θα μπορουσαν να ειχαν γινει πιο προσεκτικα ) που θα ακουω ευχαριστα οποια στιγμη πεσει ξανα στην αντιληψη μου..
Και ας το καταλαβουν οι ρομαντικοι...οι floyd τελειωσαν..οι εποχες αναζητανε πιο μοντερνες αποψεις περι ψυχεδελειας και παραγωγης...