Απ΄το υπόγειο, βλέμμα Μεσόγειο
Πιάνω
Το κουβαλάω και το παρατάω
Στο πιάνο
Πατάει τα πλήκτρα, ζωή στη νύχτα –μου-
Δίνει
Για μια στιγμή, με φιλάει η μουσική
Και με γδύνει
Κι αμέσως, μονάχο μ΄αφήνει
Σε χίλιες σιωπές, αγκαλιές
Βγαίνω ξανά και κοιτώ χαμηλά
Απ΄το μπαλκόνι
Φώτα σβησμένα, μάτια χαμένα
Φύγαν μακρυά, στα υπόγεια θαμμένα
Στη σκόνη
Νότα τη νότα, στον ουρανό μου
Θα σχηματίσω
Μάτια σε δόσεις και αποχρώσεις
με λίγο γκρίζο
κι όταν γεμίσει, σύννεφα, θλίψη
θα πώ να βρέξει
δάκρυα μόνο, με δίχως πόνο
χωρίς μια λέξη
Απ΄το υπόγειο, βλέμμα υπόγειο
Με πιάνει...
