Πέστε μου πως δε το είχα ανακαλύψει εγώ αυτό τόσο καιρό;;;
Αυτά τα λιγοστά στιχάκια που χωράνε όμως την πανανθρώπινη καθημερινότητά μας, τα ελαττώματα και τις μικρπρέπειές μας και συνάμα την ασίγαστη δίψα μας για την απολυτη αλήθεια,
για το απόλυτο φως,
για την αγάπη....
Αχ, και να ξέραμε,
να μην την μπερδεύαμε με την συνήθεια...
αχ, και να χαμε την τύχη,
η χρονιά μας να πετύχει,
κι απ'του ουρανού τα μέρη,
την αγάπη να μας φέρει...
Ααααχ, και να'κλεβα το μυστικό απ'του πελάγου τα τελώνια...
Συγγνώμη που άργησα τόσο κύριε Γιώργο....
Εις το επαναγραφείν....