Έχω χορτάσει από ψευτιά κι υποκρισία
Έχω γεμίσει από βλέμματα όλο αγάπη
Που αποδεικνύονται όμως όλα στην πορεία
Μια θλιβερή και νοσηρή οφθαλμαπάτη
Πιστοποιούν πρυτάνεις και καθηγητάδες
Τις γνώσεις μου, σ’ άσπρα χαρτιά χωρίς ουσία
κορνίζες κρέμασα στον τοίχο μου δεκάδες
Μες τη φορμόλη διακρίσεις και πτυχία
Με τι αυταρέσκεια τι ματαιοδοξία
Χαϊδεύω της σοφίας μου τις αποδείξεις
Μα ένα γιατί ζητάει μέσα μου απαντήσεις:
Γιατί δεν μπόρεσα να βρω την ευτυχία;
Το βλέμμα σταματά σε μια φωτογραφία:
Εγώ και συ στη θάλασσα μέχρι τη μέση
Είχες περάσει στα μαλλιά σου ένα αστερία
Και εγώ το γέλιο το καλό μου είχα φορέσει…
