...μιας κι επιμένεις για την αξία της ζωής...
Στ` αγκάθια μέσα σ` έσπειραν, κυκλάμινο λουλούδι
κι όμως με θάρρος φύτρωσες... τα βράχια δε λογάριασες.
Στην πρώτη ανάσα σου... σου φύσηξαν της νιότης σου το χνούδι
μα εσύ καρτερικά αρμενιζες, των στεναγμών τις θάλασσες.
Σε μονοπάτια σ`έστειλαν... βουβά σκοτεινιασμένα
να περπατάς ξυπόλυτη στου μόχθου τα περάσματα.
Πέτρα δε σε λυπήθηκε... βροχή δε νοιάστηκε για `σένα...
των αστεριών τα ψέμματα, έπαιρνες για σκεπάσματα.
Στην ανημπόρια τους αυτοί... που σε γεννήσαν Μάνα
πνίξανε την ελπίδα σου ...για της Ζωής τον Έρωτα...
Δεν φτάσανε οι προσευχές... το παιδικό σου κλάμα...
για τα όνειρα που πάντοτε... θα `μέναν αφανέρωτα.
Σε σπρώξαν του ανέμου οι καημοί... γυμνή και τρομαγμένη
στη χώρα που είχαν οι Θεοί... παλιά για καταφύγιο
σου είπαν πως εδω, άλλο δεν απομένει...
παρά να κάνεις πως γελάς, με μια καρδιά ερείπιο...
Με βία όταν κλεψανε, τον Ήλιο απ` τα μαλιά σου..
είπες ξανά... ότι δικό σου ήταν το φταίξιμο...
Πόσες χαρές κι επιθυμιές, τις κλείδωσες φαντασου....
σ` ένα τραγούδι σιωπηλό... ηρωικό και πένθιμο?
Παραθέτω όλο το ποιήμα το οποίο εσύ παρέθεσες , Θοδωρή ,
επειδή είναι ένα λουλούδι κι ως λουλούδι τού αξίζει να επαναλαμβάνεται .
Ένα μοναχικό λουλούδι δεν είναι λουλούδι ,
όπως δεν είναι άνθρωπος ένας μοναχικός άνθρωπος ,
όπως δεν είναι χιμπατζής ένας μοναχικός χιμπατζής .
Μα , δεν τα έχουμε ξαναπεί χίλιες φορές αυτά , φίλε αγαπητέ Θοδωρή ?
Λίνα , όπου σε παρεξήγησα σού ζήτησα ήδη συγγνώμη .
Όπου έκανες κι εσύ το ίδιο , με μένα , το διόρθωσες ήδη .
Να είσαι καλά , ψυχούλα νοτιο-αμερικάνα εσύ .
Μείνε σίγουρη για ένα : στην Ελλάδα όπου βρέθηκες κάποιοι σε αγαπούν για αυτό που είσαι .
Με ειλικρίνεια .
