Πέφτουν οι στάλες της βροχής
και ο ουρανός στενάζει,
φαίνεται πως κλαίει κι αυτός
όταν εμάς κοιτάζει.
Θεέ μου, πώς καταντήσαμε
να ζούμε σαν δυο ξένοι,
εμείς που ήμασταν απ' τον έρωτα
τρελοί κι αλλοπαρμένοι.
Μα τώρα η θλίψη απέμεινε
στα μάτια μας να κατοικεί,
αφού κάθε στιγμή που ζήσαμε
έχει πια ξεχαστεί.
Κι αυτή τη νύχτα τη βροχερή
η μορφή σου στο μυαλό μου γυρίζει
και κάθε σταγόνα που κυλά
έσενα μου θυμίζει...
