"Νεραϊδόπαρμα"
(ή αλλιώς Ερωτικό...)
Στ'άσπρο προσκεφάλι δυο ζαλισμένα άστρα,
Κρυφά τα μέθυσε ο παιχνιδιάρης άνεμος
Και γλίστρησαν στου δωματίου μου τα κάστρα,
Και βάφτηκαν με φως χρυσό οι σκέψεις,
Και τα ονειρά μου πήραν πνοή κι ανάσα.
Γίνηκε με μιας ο δρόμος μου πλατύς με χρώμα ρόδινο και θαλασσί,
Ντύθηκε νεράιδα η σιωπή μ'ένα φεγγάρι για ραβδί,
Μια αδέσποτη κιθάρα νότες τρελές να μου τραγουδεί,
Χιλιάδες γιασεμιά, άνθη μυστικά να μου δωρίζει το φιλί.
Γίνηκε η καρδιά μου μεσ'το νερό σκιά, θολή μορφή
Και με τα νούφαρα χόρεψε σαν πεταλούδα μικρή.
Ένα μελτέμι-αερικό απ'του ουρανού τα σκέλη
Τον άγνωρο έρωτα σα καραβάκι σέρνει.
Κι ένας ήλιος ματωμένος που γκρέμισε τον φράχτη,
Έκανε και χάθηκε η θλίψη απ'της όψης μου τον χάρτη.
Και σαν έδυσε στα μάτια μου η μέρα ετούτη σιωπηλά,
Σαν με κέντησαν τα χέρια σου αδίστακτα,
Στην κόψη των χειλιών σου πνίγηκε η μέσα μου φωτιά
Γεννήθηκα για δέυτερη φορά στα σύννεφα,
Μα ως την αυγή με γυρίσανε στη γη μαγεμένα ξωτικά.
Αφιερωμένο σ'αυτούς που πιστεύουν πως...."τα παραμύθια δεν είναι αλήθεια άλλα τουλάχιστον δεν είναι ψέματα."