Φεύγω μου λες,
μένω στο χτες,
τόσο οικίες και γνωστές είναι πληγές,
συνηθισμένες της καρδιάς διαδρομές,
από το σήμερα να βρίσκεται στο χθες.
Φύγε λοιπόν,
γράψε απών,
κι άσε μ’ έμενα να ζητάω το παρόν,
μ’ ένα δάκρυ μου να λέω,
“ε και λοιπόν,
ακόμη μία επιστροφή στο παρελθόν”.
Φεύγω μου λες,
και εγώ στο χτες,
δεν της αντέχει η καρδιά παλιές πληγές,
πονάει πάντοτε με τις θολές ματιές,
συνηθισμένες όμως είναι διαδρομές.
Φύγε λοιπόν,
γράψε απών,
κι άσε μ’ έμενα να ζητάω το παρόν,
μ’ ένα δάκρυ μου να λέω,
“ε και λοιπόν,
ακόμη μία επιστροφή στο παρελθόν”.
