Μακάρι καλέ μου κύριε να τολμούσαμε όλοι ν'ανοίξουμε επιτέλους τα μάτια της ψυχής μας...έτσι, ένα πρωινό να καταλάβουμε επιτέλους πως το φως αυτού το θεού ήλιου εκεί πάνω δεν είναι δεδομένο, όπως χιλιάδες πράγματα στη ζωή μας...μεσ'την ατροσία του χρόνου λοιπόν ας αδράξουμε λιγάκι φως, λιγάκι επλίδα μήπως και νιώσουμε την αφή και τον ήχο της ζωή μας...το παράξενο και συμπαντικό αεράκι της πριν την νιώσουμε σκληρά να φεύγει οριστικά από μέσα μας...
Υπέροχος ο ποιητικός σας λόγος όσον αφορά στην έκφραση...και το περιεχόμενο ακόμα πιο ουσιώδες και μεγαλόπνοο...
Ευχαριστώ...
