Καλησπέρα...
Αυτή την φορά, το ταξίδι μας, είναι από εκείνα τα ανυπόφορα μεσ'τα τραίνα που έχουν κλέψει κάτι από την ψυχή σου, ο συριγμός της απουσίας, που αφήνεις πίσω, αποροφά κάθε δύναμη αντίστασης...Και γύρω ο τόπος ερημιά, απώλεια, αδιαφορία, φωτιά αδιόρατη και ορατή...Ύστερα ερημώνεις κι εσύ, αλλαργεύεις απ' ότι αγαπούσες, από το χθες, απ΄τις μνήμες, από τον εαυτό σου...Τρύπες στον ουρανό, στην γη και μέσα σου, τρύπες διάφανες...Άλλωστε έτσι πρέπει!! Ύστερα έχεις πεθάνει;;
Θα ήθελα πραγματικά πολύ να ξέρω από που πιάνεστε, από ποια λέξη, από ποια εικόνα, ποια σκέψη και γράφετε τόσο ουσιώδη, διαχρονικά άλλα και συνάμα "πρωτότυπα" θέματα, καθώς λιγοστεύουν συνέχεια αυτοί που ασχολούνται και προβληματίζονται μ' αυτά...
Ευχαριστούμε που μας θυμίζετε όλα αυτά και ακόμα για τον όμορφο τρόπο που το κάνετε...